عبارات مورد جستجو در ۳۶۰۹۶ گوهر پیدا شد:
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۳
استادْ بنهْ روزْ که من تَنْ ره گلْ گیتنْ
کَمْ آمُو اُویِ غَمْ ره سَرْچشمه ریتنْ
اندی تومْ که اُویِ مرغْ ره تَلهْ گیتنْ
خارجْ نییه بی‌سوز و گدازْ دپیتنْ
نه باسْ اندی بُو که وَرنهْ مه مسکین تَنْ
به ته درد و غمْ جا نمونسّهْ مه تَنْ
لازمْ بَییهْ با دوستْ غمْ و درد ره گوتنْ
غَرْبالهْ منه زیله نَشئهْ دُوتنْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۵
اونْ، مار (محل) که عین ره زیر دال کشیین،
ماه و مشتری ره به خیال کشیین،
تا صورتگرون نقشِ خیال کشیین،
ایی به سر قمر، هلال کشیین،
دوست یک الف ره به دال کشیین،
د جیم و یکی میم ره خیال کشیین،
دوست مییون خط ره به دال کشیین،
ایزد بکت کی تونه این حال کشیین.
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۶
اَمیر گنه: تا تُخم خلق پاشنْدیین
این شربت (شَروتِ) مِرِه اُوندَمْ بچاشندیین
اُون مَحَلْ که عشقِ تش ره واشندیین
مره به هَمُونْ آتش دپاشندیین
اوندم که منه کارره کلاشندیین
او بیاردنْ، غَمْ مایه بچاشندیین
خوبکرده وی نمکْپلاشندییت (بپاشندیین)
دستِ فلک، خون دل پلاشندیین (بپاشندیین)
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۲۰
کیون بندگی، کین بیورد خنه واچین
ندیمه همتای ته که بو در ماچین
دینگنن به خاک مه سر و چینن هاچین
ز من ته ورجه نتومّه شه دل‌ره واچین
بورم یمن تا بلکه بورم تا به چین
اندی شهر بورم تا که نوینم ته کین
سوا که در اینی، ابرو ره زنّی چین
دل خد دنّی و کس ندارنه ته دین
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۲۳
تَرْسونْ، لَرْزونْ، ته مهرورزمْ، مه چشمِ سو!
بی‌چارهْ بی‌چارهْ دِمّهْ دِلْ‌رِهْ با تو
تو غریبه دُوستی، مَنْ نَدوُمِهْ تِه خو
ز تَرْسِمّهْ تِرِهْ دِلْ بَرِنْجِهْ یکی رو
ناعاشِقِمه ته چیرِهْ‌وُ نٰا به تِهْ خو
ناعاشقِ قَدّوبالامه (که اُون) دارنی تو
عَیشی بیامو نَظِرْته جٰا یکی رو
هَمونْ نَظِرْ کَشْتُومِهْ، مِهْ چِشْمِ سو!
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۲۴
خُور طَبْعِش‌وُ بدر رَوّشُ و کیمیا خو!
کٰانِ حیا بِهْ چِشْم بفا گیتی سو
اونْته عَرقِهْ، آهویِ نافْ کِنّهْ بو
ز تو اُونْ گِلی که بِلْبِلْ اسیرهْ ته بو
تهْ دیمْ شَمْ نییه که دَشْت‌وُ کوه وَری تو
وِنی رِهْ لَمالَمْ دَکِلٰاسِنّی ته بو
شیرین‌وُ زلیخا، دیگر لَیْلی‌وُ تو
مِنْ میرْمِهْ ته مِهْرْجِهْ، چی دشت‌وُ چی کو
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۲۵
امیر گنهْ: کی دَوْسه مَهْ چشِ سو؟
مه رُوشنه گیتی شُوی تارِهْ بی تو
هَمونْ اوّلهْ رُوزْ که بدیمهْ ته رو
ز دَوسّمهْ طمع که تره کَشْ اَئیرُو (هئیرو)
ته چیرهْ رهْ خو بَدیمهْ، مَسّه آهو!
هر روزه ذلیل وُ شُو هلاکمه بی تو
تا ته گلهْ وَلْگْ، بَنْده به ته مشکِ بو
سَحَرْ سامری جا کردهْ یاسمینْ‌رو
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۲۶
خشْ بساته ته چیره ره داورهو
کم نکرده ته خوبی ره یک سر مو
ملائکْ به سیرْاِننه ته سر کو
ز خشْ سیر و صفا و صلواته ته کو
سَرْمَسّ و سؤالْ مشک و ابرو، مَهِ نو
چشْ نرگس و رُو شمسِ جهانْ تویی تو
ونی الف و هر دِلو کان لؤلؤ
دِهون غنچهْ رهْ مُونّهْ که سَرْ وا کردْ بو
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۲۷
امیر گنه: کان نمک، آدمی خوا
ته سیب ذقنْ ونهْ مدامْ کنمْ بُو
بیاض گردنْ تهْ خشهْ،‌ای پریرو
ز در وختِ خرام، نیک کنّی ناز و غازُو
آچّه (عاجه) دلِ سرْ مدامْ کنّی زری سو
آهو به ختا ورنه ته نافه‌یِ بو
تا گردش انجم، به [بو] افلاک روز و شو
نزائه هیچ مار فرزندْ به خوبیّ تو
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۳۳
سی وار مره جنگ کردی، منه خون‌کار تو
من ته ور بلا کَتْمهْ، گتی: هزار تو
خوشه دست و پاره‌ها کردی نگار تو
ز سییُو بکردی مه روز و روزگار تو
یک‌روز پیغوم برسی مه جان، د بار تو
دکارْ منه مهر و نئیر دیگر یار تو
مه دل به همون قول بَورْدی، قرار تو
آخر نکنّی کار ره منه کنار تو!
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۳۶
امیر گنه: مه دل‌بر به سون حوره
تن سوسنه، قد سوره، کلاله بوره
مره بدی دوست، گره نزن ابروره
گره به میون کی خشه ماه نو ره؟
هرچن که تو عاشق کِشی دارنی خوره
پامال نکن مه جان و نیازار مورره
مه دوست به خوردیم بپاته شه موره
من دروی بدیمه ظلمات ونورره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۳۷
بالا سوره، دیم شمسه، سوال سهیله
چش مسته، ابرو قوسه، کلاله لیله
ته برفه کمون دایم مره به قیله
جان دارمه فدا کمّه، تره چی میله
دوست گله باغ گرد، زنگی خیله
این روشنه روز، مه ور به سون لیله
دِچش مه، ته عشق ور، هرگوشه سیله
دارمه نیمه جان، اونی تنه طفیله
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۴۰
اساتنه قد، سور، دیم دیمِ تیهوئه
دِ وارنگْ تنه کال و دْ چش سییوئه
اسٰا که دْ زلف یاسمنِ سَرْسوئه
اِسٰا پر کسِ دلْ به ته عشق گروئه
راه خضر تنه اون ظلماتِ اُوئه
هر دل که به ته عشق نرسه، سییوئه
ته کیچه سر، عاشق مردمِ کوکوئه
اون وخته منه روشنه روز سییوئه
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۴۱
نازکْ بدِنِهْ مه دوسْ، نباته لُوئه
طوطی سخنْ، هر نکته، حیاتِ اُوئه
ته یاسهْ منه روشنه روزْ سییوئه
ناصبر و قرار وُ آروم وُ نا خُوئهْ
چکّهْ چکّهْ زلفِ عرقْ یا گلوئهْ؟
یا اویِ حیٰاتِ چشمهْ، ته دلُوئهْ
دهّونْ که تنهْ چونْ حقّه‌یِ پرْ اُوئهْ
یا قُوتِ مه جا نهْ که ته پیشْ گروئهْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۴۳
امیر گنه: عاشقمه یکی کیجاره
کمون برفه و مسّه چشِ دْ تاره
حوری‌روش و نازمجش، ماه تا، ره
نمیرمه تنه یاسه عجایب کاره!
صد سال جبرییل سَیْر بکرد بو دْ نیارهْ
خدرهْ نشناسی، نشناخته شه خداره
یاد بئیته وی، بدیه شه استارهْ
هو خالق هسّه، بنده فرمونبرداره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۴۵
وَرْفِ لَختهْ وارنه، دوستْ گته ویهاره
ای ورفِ سَرِ جا، همه جا دیاره
هر جا مشکه روش نیشته، عطّار بی‌کاره
مه وَرْ وَلگهْ ریز و تنه وَرْ ویهاره
مه تن بسوته، دلْ ز غمْ مه پر باره
صَدْ اشتر قطار کشی، تمومْره باره
یارونْ، برارونْ! کنین زمن کناره
ترسّمه عشقِ بَلْ بئیرهْ شماره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۴۶
شیرین غمزه دوست سر کو خجیره
با وی همزبونی، روبرو خجیره
هزار جیم و دالْ، حلقه‌ی مو خجیره
دَ چی عنبرین پلّه، به رو خجیره
به دور قمرْ، زنجیرِ مو خجیره
با صفحه‌ی گُل، مشکِ خودرو خجیره
سیمینْ ذقنْ ره خالِ هندو خجیره
مشکین خط و خالْ ره، رنگ وُ بو خجیره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۵۲
تشْ دکَتْ منهْ دلْ صفتِ تَنُوره
سُوزمهْ کُشتهْ آسا که خَط دارْنه، بُوره
کَیْ بُو بَوینمْ دوستْ که پریهْ، حوره
داغ، لخت وُ زمینْ سخت و سمٰا پرْ دوره
پیغوم بَورْ به مه دوستْکه ماه و هوره:
«تنه ندییِنْ، سوتهْ دلْ بی‌شعوره»
«دَکنمْ زَری لَشتْ، ته عَنبرِ موره»
«اندی بَکشمْ، تَرْکْ بکَنی دْ روره»
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۵۴
بدیمه اَمرُو مَسّهْ چشْ، چیره حوره
ندیمه هلاشهْ زندگی قصوره
صدف بئیتهْ شه شربت طهوره
برُو بَوینمْ ته زندگی چی جوره
دوستْ مشکْ و گلوْ شه کَمنْ ره بَشُوره
وی مشکهْ دْهُونْ دارنه، دَنّونْ بلوره
گرْدِ گله باغْ، صفْ بزه دیمه موره
چنونکه زُحَلْ بَئیرهْ مُونگِ نَورهْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۵۵
امیر گنه: مه یارْ مُحکَمْ بی قصوره
خودْ حوره، ونه منزلْ وجا به نُوره
امرو بنواختْ بیمه، شه ماهِ نوره
عاج دیمِ سَرْ هشْنّیهْ شه موره
منْ بهشْتمهْ شه خور و مونگ نوره
شه آیینه روره، دْ چشمُونِ سوره
کَسْ ونهْ که مه پیغومْ بَوُوئه، اوره
«منْ نقره دَکرْدْ دارمهْ، ته یاسهْ، موره»