ترکی شیرازی : فصل اول - لطیفهنگاریها
شمارهٔ ۱۱۰ - نافهٔ آهو
این که داری به سردوش، کمند است نه گیسو سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۲۶
جهان بر خود مرا واله گرفته ست کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۵۸۱
دردا که رفت عمر وه نکردیم هیچ کار کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۱۴
در بزم ملک زهره نواگر زیبد صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۷۵۵
گلوی خویش عبث پاره میکند بلبل ملا احمد نراقی : باب چهارم
فصل - ملکه قناعت
ضد صفت حرص، ملکه قناعت است و آن حالتی است از برای نفس، که باعث اکتفا کردن آدمی است به قدر حاجت و ضرورت و زحمت نکشیدن در تحصیل فضول از مال و این از جمله صفات فاضله و اخلاق حسنه است و همه فضائل به آن منوط، بلکه راحت در دنیا و آخرت به آن مربوط است و صفت قناعت، مرکبی است که آدمی را به مقصد می رساند و وسیله ای است که سعادت ابدی را به جانب آدمی می کشاند، زیرا که هر که به قدر ضرورت قناعت نمود و دل را مشغول قدر زاید نکرد همیشه فارغ البال و مطمئن خاطر است و حواس او جمع و تحصیل آخرت بر او سهل و آسان می گردد و هر که از این صفت محروم، و آلوده حرص و طمع و طول امل گشت به دنیا فرو می رود، و خاطر او پریشان، و کار او متفرق می گردد و با وجود این، چگونه می تواند تحصیل آخرت نماید و به درجات اخیار و ابرار رسد؟ اوحدی مراغهای : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴
قراری چون ندارد جانم اینجا صفی علیشاه : بحرالحقایق
بخش ۳۰۹ - العنقاء
بود عنقا کنایه از هیولا ادیب الممالک : قصاید
شمارهٔ ۱۲۵
ز اصل پاک و نژاد بلند و طبع نکو فردوسی : داستان سیاوش
بخش ۱۱
دبیر پژوهنده را پیش خواند نشاط اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۸۶
دوشینه بر مراد دل آمد بسر شبم مهدی اخوان ثالث : زمستان
نغمهٔ همدرد
آینهٔ خورشید از آن اوج بلند صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۴۰۱
عیش جهان در آن لب خندان نظاره کن یغمای جندقی : غزلیات
شمارهٔ ۳۳
شبان تیره زان زلفین ثعیان سار...به ترانه های کودکانه : بخش اول
گل گندم
گل گندم شکفته گل گندم یار طغرل احراری : غزلیات
شمارهٔ ۲۳۱
بر نمی آید برون از سینه آسان ناله ام حاجب شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۸۵
همچنان تیر که ناگه ز کمان میگذرد خواجوی کرمانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۹۹
بدینسان که از ما جهانی جهانی قاآنی شیرازی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰۴ - در مدح هلاکو خان بن شجاع السلطنه مرحوم فرماید
آن خال سیه از بر آن نرگس جادو طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۳۸
در سرابستان گیتی چون شراب زرد باش
شمارهٔ ۱۱۰ - نافهٔ آهو
این که داری به سردوش، کمند است نه گیسو سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۲۶
جهان بر خود مرا واله گرفته ست کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۵۸۱
دردا که رفت عمر وه نکردیم هیچ کار کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۱۴
در بزم ملک زهره نواگر زیبد صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۷۵۵
گلوی خویش عبث پاره میکند بلبل ملا احمد نراقی : باب چهارم
فصل - ملکه قناعت
ضد صفت حرص، ملکه قناعت است و آن حالتی است از برای نفس، که باعث اکتفا کردن آدمی است به قدر حاجت و ضرورت و زحمت نکشیدن در تحصیل فضول از مال و این از جمله صفات فاضله و اخلاق حسنه است و همه فضائل به آن منوط، بلکه راحت در دنیا و آخرت به آن مربوط است و صفت قناعت، مرکبی است که آدمی را به مقصد می رساند و وسیله ای است که سعادت ابدی را به جانب آدمی می کشاند، زیرا که هر که به قدر ضرورت قناعت نمود و دل را مشغول قدر زاید نکرد همیشه فارغ البال و مطمئن خاطر است و حواس او جمع و تحصیل آخرت بر او سهل و آسان می گردد و هر که از این صفت محروم، و آلوده حرص و طمع و طول امل گشت به دنیا فرو می رود، و خاطر او پریشان، و کار او متفرق می گردد و با وجود این، چگونه می تواند تحصیل آخرت نماید و به درجات اخیار و ابرار رسد؟ اوحدی مراغهای : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴
قراری چون ندارد جانم اینجا صفی علیشاه : بحرالحقایق
بخش ۳۰۹ - العنقاء
بود عنقا کنایه از هیولا ادیب الممالک : قصاید
شمارهٔ ۱۲۵
ز اصل پاک و نژاد بلند و طبع نکو فردوسی : داستان سیاوش
بخش ۱۱
دبیر پژوهنده را پیش خواند نشاط اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۸۶
دوشینه بر مراد دل آمد بسر شبم مهدی اخوان ثالث : زمستان
نغمهٔ همدرد
آینهٔ خورشید از آن اوج بلند صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۴۰۱
عیش جهان در آن لب خندان نظاره کن یغمای جندقی : غزلیات
شمارهٔ ۳۳
شبان تیره زان زلفین ثعیان سار...به ترانه های کودکانه : بخش اول
گل گندم
گل گندم شکفته گل گندم یار طغرل احراری : غزلیات
شمارهٔ ۲۳۱
بر نمی آید برون از سینه آسان ناله ام حاجب شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۸۵
همچنان تیر که ناگه ز کمان میگذرد خواجوی کرمانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۹۹
بدینسان که از ما جهانی جهانی قاآنی شیرازی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰۴ - در مدح هلاکو خان بن شجاع السلطنه مرحوم فرماید
آن خال سیه از بر آن نرگس جادو طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۳۸
در سرابستان گیتی چون شراب زرد باش
