رشیدالدین میبدی : ۱۰۷- سورة الدین (الماعون)- مکیة
النوبة الثانیة
این سوره صد و بیست و پنج حرفست، بیست و پنج کلمه، هفت آیه، جمله به مکّه فرو آمد، بقول بیشترین مفسّران. قومى گفتند: مدنى است، آن را در مدنیّات شمرند. و از شمار مدنیان این سوره شش آیتست، بخلاف کوفیان و بصریان، زیرا که کوفیان و بصریان «یراءون» آیت شمرند و مدنیان نشمرند. قومى گفتند: یک نیمه از اوّل سوره مکّى است، در شأن عاص بن وائل السّهمى فرو آمد، و بقول بعضى در شأن ولید بن المغیره فرو آمد. و قال ابن جریج: کان ابو سفیان بن حرب ینحر کلّ اسبوع جزورین، فاتاه یتیم فسأله شیئا ففزعه بعصاه فانزل اللَّه فیه. و یک نیمه آخر سوره، گفتند: مدنى است در شأن عبد اللَّه ابى سلول منافق فرو آمد. و درین سوره ناسخ و منسوخ نیست. و فی الخبر عن ابى بن کعب قال: قال رسول اللَّه (ص): «من قرأ سورة «أ رأیت» غفر اللَّه له ان کان للزّکوة مؤدّیا. مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۹۷
خورشید و ستارگان و بدرما اوست فردوسی : پادشاهی اسکندر
بخش ۱۰
گزین کرد زان رومیان مرد چند اقبال لاهوری : پیام مشرق
ندانم باده ام یا ساغرم من
ندانم باده ام یا ساغرم من فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۵
شب جدایی تو روز واپسین من است فردوسی : پادشاهی خسرو پرویز
بخش ۵۸
دو هفته برآمد بدو گفت شاه مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۷
آن آتش ساده که ترا خورد و بکاست سعدی : در نیایش خداوند
ابوبکر بن سعد بن زنگی
مرا طبع از این نوع خواهان نبود مسعود سعد سلمان : مقطعات
شمارهٔ ۱۱۲ - مدح سید رئیس ابن حسن
افتخار زمین و فخر و زمن رودکی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۱۰۵
من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه فرخی یزدی : غزلیات
شمارهٔ ۲۶
با فکر تو موافق ناموس انقلاب صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۴۶
غافل ز حال طوطی شیرین زبان مباش صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۸۴۳
ز خط هشیار کی آن نرگس مخمور می گردد؟ فردوسی : پادشاهی هرمزد دوازده سال بود
بخش ۷
ستاره شمر گفت بهرام را قدسی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۰
چون غنچه دلم از نم خون زنگ برآورد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۸۲
بی کسی را کعبه مقصود می دانیم ما صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۵۹۸
وقت آن کس خوش که چون برق از گریبان وجود عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۹۵
گر من اندر عشق مرد کارمی کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۳۰۶
چون موم به دست غم زبون باید شد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۸
کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را
النوبة الثانیة
این سوره صد و بیست و پنج حرفست، بیست و پنج کلمه، هفت آیه، جمله به مکّه فرو آمد، بقول بیشترین مفسّران. قومى گفتند: مدنى است، آن را در مدنیّات شمرند. و از شمار مدنیان این سوره شش آیتست، بخلاف کوفیان و بصریان، زیرا که کوفیان و بصریان «یراءون» آیت شمرند و مدنیان نشمرند. قومى گفتند: یک نیمه از اوّل سوره مکّى است، در شأن عاص بن وائل السّهمى فرو آمد، و بقول بعضى در شأن ولید بن المغیره فرو آمد. و قال ابن جریج: کان ابو سفیان بن حرب ینحر کلّ اسبوع جزورین، فاتاه یتیم فسأله شیئا ففزعه بعصاه فانزل اللَّه فیه. و یک نیمه آخر سوره، گفتند: مدنى است در شأن عبد اللَّه ابى سلول منافق فرو آمد. و درین سوره ناسخ و منسوخ نیست. و فی الخبر عن ابى بن کعب قال: قال رسول اللَّه (ص): «من قرأ سورة «أ رأیت» غفر اللَّه له ان کان للزّکوة مؤدّیا. مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۹۷
خورشید و ستارگان و بدرما اوست فردوسی : پادشاهی اسکندر
بخش ۱۰
گزین کرد زان رومیان مرد چند اقبال لاهوری : پیام مشرق
ندانم باده ام یا ساغرم من
ندانم باده ام یا ساغرم من فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۵
شب جدایی تو روز واپسین من است فردوسی : پادشاهی خسرو پرویز
بخش ۵۸
دو هفته برآمد بدو گفت شاه مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۷
آن آتش ساده که ترا خورد و بکاست سعدی : در نیایش خداوند
ابوبکر بن سعد بن زنگی
مرا طبع از این نوع خواهان نبود مسعود سعد سلمان : مقطعات
شمارهٔ ۱۱۲ - مدح سید رئیس ابن حسن
افتخار زمین و فخر و زمن رودکی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۱۰۵
من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه فرخی یزدی : غزلیات
شمارهٔ ۲۶
با فکر تو موافق ناموس انقلاب صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۴۶
غافل ز حال طوطی شیرین زبان مباش صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۸۴۳
ز خط هشیار کی آن نرگس مخمور می گردد؟ فردوسی : پادشاهی هرمزد دوازده سال بود
بخش ۷
ستاره شمر گفت بهرام را قدسی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۰
چون غنچه دلم از نم خون زنگ برآورد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۸۲
بی کسی را کعبه مقصود می دانیم ما صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۵۹۸
وقت آن کس خوش که چون برق از گریبان وجود عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۹۵
گر من اندر عشق مرد کارمی کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۳۰۶
چون موم به دست غم زبون باید شد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۸
کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را
