صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۳۱
از کار رفته دست چو دست سبو مرا
وحشی بافقی : ترکیبات
شرح پریشانی
دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
نهج البلاغه : حکمت ها
ویژگیهای مؤمن
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام فِي صِفَةِ اَلْمُؤْمِنِ </strong> اَلْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْءٍ نَفْساً يَكْرَهُ اَلرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ اَلسُّمْعَةَ
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۵۷
شوخی که جلوه گاه بود دیده منش
سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷
بس عابد را که سرو بالای تو کشت
نهج البلاغه : حکمت ها
حسادت آفت دوستى
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> حَسَدُ اَلصَّدِيقِ مِنْ سُقْمِ اَلْمَوَدَّةِ
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶۹
به دور کاکل و زلف تو سنبلستان ها
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۳۰
گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا
رشیدالدین میبدی : ۴۷- سورة محمد
۱ - النوبة الاولى
قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
عطار نیشابوری : باب سی و چهارم: در صفتِ آمدن معشوق
شمارهٔ ۱۸
دوش آمد و گفت: بی قراری شب و روز
مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۰۴
آن جا که چو تو نگار باشد
عطار نیشابوری : بلبل نامه
حکایت
شنید ستم من از پیر فتوت
ملک‌الشعرای بهار : قصاید
قصیدهٔ ۲۱
باز به پا کرد نوبهار، سرادق
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۵۴
شادی کردم چو آن گهر شد جفتم
مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۶۴
ازین تنگین قفس جانا پریدی
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۲۹
افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا
احمد شاملو : در آستانه
طرح‌های زمستانی
۱
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۶۴۹
خواهم گردی که از هوای تو رسد
حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۶
هرگز مه آزمای دگر آزموده را
رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره‏
۱۷ - النوبة الاولى
قوله تعالى: بَلى‏ مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ آرى در بهشت شود هر که روى خویش فرا داد و فرمان اللَّه را منقاد شد، وَ هُوَ مُحْسِنٌ و وى نیکو کار است فَلَهُ أَجْرُهُ او راست دست مزد او عِنْدَ رَبِّهِ نزدیک خداوند وى وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ و نیست فردا بریشان بیمى وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ و نه هیچ اندوهگن شوند.