صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۳۱
از کار رفته دست چو دست سبو مرا وحشی بافقی : ترکیبات
شرح پریشانی
دوستان شرح پریشانی من گوش کنید نهج البلاغه : حکمت ها
ویژگیهای مؤمن
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام فِي صِفَةِ اَلْمُؤْمِنِ </strong> اَلْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْءٍ نَفْساً يَكْرَهُ اَلرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ اَلسُّمْعَةَ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۵۷
شوخی که جلوه گاه بود دیده منش سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷
بس عابد را که سرو بالای تو کشت نهج البلاغه : حکمت ها
حسادت آفت دوستى
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> حَسَدُ اَلصَّدِيقِ مِنْ سُقْمِ اَلْمَوَدَّةِ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶۹
به دور کاکل و زلف تو سنبلستان ها صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۳۰
گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا رشیدالدین میبدی : ۴۷- سورة محمد
۱ - النوبة الاولى
قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان. عطار نیشابوری : باب سی و چهارم: در صفتِ آمدن معشوق
شمارهٔ ۱۸
دوش آمد و گفت: بی قراری شب و روز مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۰۴
آن جا که چو تو نگار باشد عطار نیشابوری : بلبل نامه
حکایت
شنید ستم من از پیر فتوت ملکالشعرای بهار : قصاید
قصیدهٔ ۲۱
باز به پا کرد نوبهار، سرادق مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۵۴
شادی کردم چو آن گهر شد جفتم مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۶۴
ازین تنگین قفس جانا پریدی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۲۹
افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا احمد شاملو : در آستانه
طرحهای زمستانی
۱ مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۶۴۹
خواهم گردی که از هوای تو رسد حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۶
هرگز مه آزمای دگر آزموده را رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۱۷ - النوبة الاولى
قوله تعالى: بَلى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ آرى در بهشت شود هر که روى خویش فرا داد و فرمان اللَّه را منقاد شد، وَ هُوَ مُحْسِنٌ و وى نیکو کار است فَلَهُ أَجْرُهُ او راست دست مزد او عِنْدَ رَبِّهِ نزدیک خداوند وى وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ و نیست فردا بریشان بیمى وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ و نه هیچ اندوهگن شوند.
غزل شمارهٔ ۷۳۱
از کار رفته دست چو دست سبو مرا وحشی بافقی : ترکیبات
شرح پریشانی
دوستان شرح پریشانی من گوش کنید نهج البلاغه : حکمت ها
ویژگیهای مؤمن
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام فِي صِفَةِ اَلْمُؤْمِنِ </strong> اَلْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْءٍ نَفْساً يَكْرَهُ اَلرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ اَلسُّمْعَةَ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۵۷
شوخی که جلوه گاه بود دیده منش سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷
بس عابد را که سرو بالای تو کشت نهج البلاغه : حکمت ها
حسادت آفت دوستى
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> حَسَدُ اَلصَّدِيقِ مِنْ سُقْمِ اَلْمَوَدَّةِ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶۹
به دور کاکل و زلف تو سنبلستان ها صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۳۰
گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا رشیدالدین میبدی : ۴۷- سورة محمد
۱ - النوبة الاولى
قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان. عطار نیشابوری : باب سی و چهارم: در صفتِ آمدن معشوق
شمارهٔ ۱۸
دوش آمد و گفت: بی قراری شب و روز مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۰۴
آن جا که چو تو نگار باشد عطار نیشابوری : بلبل نامه
حکایت
شنید ستم من از پیر فتوت ملکالشعرای بهار : قصاید
قصیدهٔ ۲۱
باز به پا کرد نوبهار، سرادق مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۵۴
شادی کردم چو آن گهر شد جفتم مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۶۴
ازین تنگین قفس جانا پریدی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۲۹
افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا احمد شاملو : در آستانه
طرحهای زمستانی
۱ مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۶۴۹
خواهم گردی که از هوای تو رسد حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۶
هرگز مه آزمای دگر آزموده را رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۱۷ - النوبة الاولى
قوله تعالى: بَلى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ آرى در بهشت شود هر که روى خویش فرا داد و فرمان اللَّه را منقاد شد، وَ هُوَ مُحْسِنٌ و وى نیکو کار است فَلَهُ أَجْرُهُ او راست دست مزد او عِنْدَ رَبِّهِ نزدیک خداوند وى وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ و نیست فردا بریشان بیمى وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ و نه هیچ اندوهگن شوند.
