نهج البلاغه : حکمت ها
امید به رحمت و ترس از عذاب الهى
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> لاَ تَأْمَنَنَّ عَلَى خَيْرِ هَذِهِ اَلْأُمَّةِ عَذَابَ اَللَّهِ لِقَوْلِهِ تَعَالَى فَلاٰ يَأْمَنُ مَكْرَ اَللّٰهِ إِلاَّ اَلْقَوْمُ اَلْخٰاسِرُونَ نهج البلاغه : خطبه ها
آموزش نظامى
<strong> و من كلام له عليهالسلام لابنه محمد بن الحنفية لما أعطاه الراية يوم الجمل </strong> تَزُولُ اَلْجِبَالُ وَ لاَ تَزُلْ مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۹۱۲
گر آنکه امین و محرم این رازی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۷۷
بلبل نمی شود به قفس از چمن جدا رشیدالدین میبدی : ۷- سورة الاعراف
۴ - النوبة الاولى
قوله تعالى: قُلْ أَمَرَ رَبِّی بِالْقِسْطِ گوى اى محمّد! خداوند من بداد میفرماید وَ أَقِیمُوا وُجُوهَکُمْ و روى خویش را و دل خویش را و آهنگ خویش را راست دارید عِنْدَ کُلِّ مَسْجِدٍ بنزدیک هر نماز و سجود که کنید وَ ادْعُوهُ و در بیم و امید او را خوانید مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ پرستش و خواندن وى را پاک دانید کَما بَدَأَکُمْ تَعُودُونَ که وى آنست که شما را نخست او آفرید، و کرد، و بآخر باز فردا دیگر بار پدید آئید چنان که اول کرد، و بآن گردید که خواست رشیدالدین میبدی : ۲۰- سورة طه- مکیّة
۶ - النوبة الثانیة
قوله: «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی» یعنى عن القران. اعراض الجحود و التکذیب. فیکون هذا وعیدا للکفار. «فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً» فى نار جهنم الزّقوم و الغسلین و الضّریع. باین قول این آیت وعید کافرانست و اعراض جحود و تکذیب است. گاهى مىگفتند: «هذا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ» و گاهى میگفتند: «إِنْ هذا إِلَّا أَساطِیرُ الْأَوَّلِینَ». گاهى میگفتند: «إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ». میگوید آنان که قرآن را دروغ شمرند و پیغام رسان را دروغزن گیرند، فردا در دوزخ ایشان را عیشى است با تنگى و سختى میان زقوم و غسلین و ضریع، و هر چند که ایشان را در دنیا فراخى وسعت باشد اما از اللَّه تعالى ایشان را خذلان باشد تا همه حرام گیرند و حرام خورند، و سرانجام کار ایشان فردا تنگ عیشى باشد و ناخوش عذاب و عقوبت و سخط اللَّه تعالى. افسر کرمانی : غزلیات
شمارهٔ ۸۷
عقرب سر زلفت، با قمر قرین باشد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۱۵
چنان ز دل گذرد صاف تیر مژگانش صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۴۹۲
نخل امّید تو آن روز شود صاحب برگ سعدی : غزلیات
غزل ۱۹
کمان سخت که داد آن لطیف بازو را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۳
خواب وقت فیض در محراب می گیرد مرا بلند اقبال : غزلیات
شمارهٔ ۳۸۷
در نافه از خطا مشک می زدبسی دم از بو سیدای نسفی : شهر آشوب
شمارهٔ ۳۲۶ - سرمه کش
آن نگار سرمه کش را چشم دایم سرمه ساست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۷۷
چند قرب یار از غفلت حجاب من شود؟ ابن حسام خوسفی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۷۶
از خاک جهان به زرق رستن نتوان صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۵۳۹
غم محال است که تدبیر دل من نکند صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۷۵
آن را که نیست وسعت مشرب درین سرا اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۵۷۲
ای محرم راز دل چه بیگانه وشی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۴۵
بگردان ساقیا آن جام دیگر سعدی : قطعات
شمارهٔ ۱۵۶
پیدا شود که مرد کدامست و زن کدام
امید به رحمت و ترس از عذاب الهى
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> لاَ تَأْمَنَنَّ عَلَى خَيْرِ هَذِهِ اَلْأُمَّةِ عَذَابَ اَللَّهِ لِقَوْلِهِ تَعَالَى فَلاٰ يَأْمَنُ مَكْرَ اَللّٰهِ إِلاَّ اَلْقَوْمُ اَلْخٰاسِرُونَ نهج البلاغه : خطبه ها
آموزش نظامى
<strong> و من كلام له عليهالسلام لابنه محمد بن الحنفية لما أعطاه الراية يوم الجمل </strong> تَزُولُ اَلْجِبَالُ وَ لاَ تَزُلْ مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۹۱۲
گر آنکه امین و محرم این رازی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۷۷
بلبل نمی شود به قفس از چمن جدا رشیدالدین میبدی : ۷- سورة الاعراف
۴ - النوبة الاولى
قوله تعالى: قُلْ أَمَرَ رَبِّی بِالْقِسْطِ گوى اى محمّد! خداوند من بداد میفرماید وَ أَقِیمُوا وُجُوهَکُمْ و روى خویش را و دل خویش را و آهنگ خویش را راست دارید عِنْدَ کُلِّ مَسْجِدٍ بنزدیک هر نماز و سجود که کنید وَ ادْعُوهُ و در بیم و امید او را خوانید مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ پرستش و خواندن وى را پاک دانید کَما بَدَأَکُمْ تَعُودُونَ که وى آنست که شما را نخست او آفرید، و کرد، و بآخر باز فردا دیگر بار پدید آئید چنان که اول کرد، و بآن گردید که خواست رشیدالدین میبدی : ۲۰- سورة طه- مکیّة
۶ - النوبة الثانیة
قوله: «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی» یعنى عن القران. اعراض الجحود و التکذیب. فیکون هذا وعیدا للکفار. «فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً» فى نار جهنم الزّقوم و الغسلین و الضّریع. باین قول این آیت وعید کافرانست و اعراض جحود و تکذیب است. گاهى مىگفتند: «هذا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ» و گاهى میگفتند: «إِنْ هذا إِلَّا أَساطِیرُ الْأَوَّلِینَ». گاهى میگفتند: «إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ». میگوید آنان که قرآن را دروغ شمرند و پیغام رسان را دروغزن گیرند، فردا در دوزخ ایشان را عیشى است با تنگى و سختى میان زقوم و غسلین و ضریع، و هر چند که ایشان را در دنیا فراخى وسعت باشد اما از اللَّه تعالى ایشان را خذلان باشد تا همه حرام گیرند و حرام خورند، و سرانجام کار ایشان فردا تنگ عیشى باشد و ناخوش عذاب و عقوبت و سخط اللَّه تعالى. افسر کرمانی : غزلیات
شمارهٔ ۸۷
عقرب سر زلفت، با قمر قرین باشد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۱۵
چنان ز دل گذرد صاف تیر مژگانش صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۴۹۲
نخل امّید تو آن روز شود صاحب برگ سعدی : غزلیات
غزل ۱۹
کمان سخت که داد آن لطیف بازو را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۳
خواب وقت فیض در محراب می گیرد مرا بلند اقبال : غزلیات
شمارهٔ ۳۸۷
در نافه از خطا مشک می زدبسی دم از بو سیدای نسفی : شهر آشوب
شمارهٔ ۳۲۶ - سرمه کش
آن نگار سرمه کش را چشم دایم سرمه ساست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۷۷
چند قرب یار از غفلت حجاب من شود؟ ابن حسام خوسفی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۷۶
از خاک جهان به زرق رستن نتوان صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۵۳۹
غم محال است که تدبیر دل من نکند صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۷۵
آن را که نیست وسعت مشرب درین سرا اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۵۷۲
ای محرم راز دل چه بیگانه وشی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۴۵
بگردان ساقیا آن جام دیگر سعدی : قطعات
شمارهٔ ۱۵۶
پیدا شود که مرد کدامست و زن کدام
