محمد بن منور : منقولات
شمارهٔ ۲۷
شیخ گفت خدای می‌گوید: اِنَّ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَاللّه اَتْقیکُمْ. گرامی‌ترین شما پرهیزگَرترین شماست و پرهیز کردن از خودی خودست و چون تو از نفس خویش پرهیز کردی به وی رسیدی وَهذا صِراطُ رَبِّکَ مُستَقِیما اینست راه من دیگر همه کوریست. این راه صوّام را نبود و قوّام را نبود، عاید را نبود و ساجد را و راکع را نبود، این راه پرهیز کردنست از خویشتن و هذا صراط ربک مستقیما اینست راه من اگر راه مرا می‌خواهی. سعدی : باب چهارم در فواید خاموشی
حکایت شمارهٔ ۱۴
ناخوش آوازی به بانگ بلند قرآن همی‌خواند. صاحب دلی برو بگذشت. گفت ترا مشاهره چندست؟ گفت: هیچ. گفت: پس این زحمت خود چندین چرا همی‌دهی؟ گفت: از بهر خدای می‌خوانم. گفت از بهر خدا مخوان. رشیدالدین میبدی : ۲۶- سورة الشعرا- مکیة
۵ - النوبة الاولى
قوله: وَ إِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعالَمِینَ (۱۹۲) این نامه فرو فرستاده خداوند جهانیانست. جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۹۷۵
عجب ز غنچه به آن لعل همسری کردن باباطاهر عریان همدانی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۳۳۴
به رویت از حیا خوی ریته دیری سعدی : غزلیات
غزل ۱۳۸
عشق در دل ماند و یار از دست رفت میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۳۲۰
سر گشتگی دور زمان یعنی چه صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۳۶۷
به نسیمی ز هم اوراق دلم می‌ریزد کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۷۵۴
صفت زلف کجت راست نباید به قلم امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۷۷۱
باز با خویش گهی هم سخنش خواهم دید آذر بیگدلی : غزلیات
شمارهٔ ۴۵
گیرم بعجز دامنت و جان سپارمت مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۷۴۱
شاهیست که تو هرچه بپوشی داند سعدی : غزلیات
غزل ۴۲۱
چون من به نفس خویشتن این کار می‌کنم بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸۷۹
ساز تبختر است اگر مایهٔ شرف حزین لاهیجی : غزلیات ناتمام
شمارهٔ ۲۷۳
ز ابر دیده در هر گل، زمین کشته ای دارم خاقانی : قصاید
شمارهٔ ۱۶۳ - مطلع دوم
از همه عالم شده‌ام بر کران جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۳۷
ز زنجیری که عشق انداخت بر پای من ای قمری صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۱۰۱
آه می دزدد نفس در سینه افگار من هجویری : باب آدابهم فی الکلام و السّکوت
باب آدابهم فی الکلام و السّکوت
قوله، تعالی: «وَمَنْ أحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إلَی اللّهِ. (۳۳/فصّلت).» بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۷۸
چه نیرنگست یارب در تماشاگاه تسخیرم
شمارهٔ ۲۷
شیخ گفت خدای می‌گوید: اِنَّ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَاللّه اَتْقیکُمْ. گرامی‌ترین شما پرهیزگَرترین شماست و پرهیز کردن از خودی خودست و چون تو از نفس خویش پرهیز کردی به وی رسیدی وَهذا صِراطُ رَبِّکَ مُستَقِیما اینست راه من دیگر همه کوریست. این راه صوّام را نبود و قوّام را نبود، عاید را نبود و ساجد را و راکع را نبود، این راه پرهیز کردنست از خویشتن و هذا صراط ربک مستقیما اینست راه من اگر راه مرا می‌خواهی. سعدی : باب چهارم در فواید خاموشی
حکایت شمارهٔ ۱۴
ناخوش آوازی به بانگ بلند قرآن همی‌خواند. صاحب دلی برو بگذشت. گفت ترا مشاهره چندست؟ گفت: هیچ. گفت: پس این زحمت خود چندین چرا همی‌دهی؟ گفت: از بهر خدای می‌خوانم. گفت از بهر خدا مخوان. رشیدالدین میبدی : ۲۶- سورة الشعرا- مکیة
۵ - النوبة الاولى
قوله: وَ إِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعالَمِینَ (۱۹۲) این نامه فرو فرستاده خداوند جهانیانست. جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۹۷۵
عجب ز غنچه به آن لعل همسری کردن باباطاهر عریان همدانی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۳۳۴
به رویت از حیا خوی ریته دیری سعدی : غزلیات
غزل ۱۳۸
عشق در دل ماند و یار از دست رفت میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۳۲۰
سر گشتگی دور زمان یعنی چه صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۳۶۷
به نسیمی ز هم اوراق دلم می‌ریزد کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۷۵۴
صفت زلف کجت راست نباید به قلم امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۷۷۱
باز با خویش گهی هم سخنش خواهم دید آذر بیگدلی : غزلیات
شمارهٔ ۴۵
گیرم بعجز دامنت و جان سپارمت مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۷۴۱
شاهیست که تو هرچه بپوشی داند سعدی : غزلیات
غزل ۴۲۱
چون من به نفس خویشتن این کار می‌کنم بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸۷۹
ساز تبختر است اگر مایهٔ شرف حزین لاهیجی : غزلیات ناتمام
شمارهٔ ۲۷۳
ز ابر دیده در هر گل، زمین کشته ای دارم خاقانی : قصاید
شمارهٔ ۱۶۳ - مطلع دوم
از همه عالم شده‌ام بر کران جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۳۷
ز زنجیری که عشق انداخت بر پای من ای قمری صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۱۰۱
آه می دزدد نفس در سینه افگار من هجویری : باب آدابهم فی الکلام و السّکوت
باب آدابهم فی الکلام و السّکوت
قوله، تعالی: «وَمَنْ أحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إلَی اللّهِ. (۳۳/فصّلت).» بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۷۸
چه نیرنگست یارب در تماشاگاه تسخیرم
