مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۰۵
میل هواش می‌کنم، طال بقاش می‌زنم عرفی شیرازی : غزلها
غزل شمارهٔ ۱۱۰
مرو به بادیه گردی که زرق و شیدایی است صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۳۱۵
کنون که شیشهٔ می مالک‌الرّقاب شده است محمد بن منور : فصل دوم - حکایاتی که بر زبان شیخ رفته
حکایت شمارهٔ ۷۱
در آن وقت کی شیخ بنشابور بود یک روز در خانقاه استاد امام مجلس می‌گفت. چون از آنجا بکوی عدنی کویان می‌رفت در راه او را ابرهیم ینال که برادر سلطان طغرل بود پیش باز آمد. چون بخدمت شیخ رسید از اسب فرود آمد و سرفرود آورد و خدمت کرد. شیخ گفت سر فرودتر آر! او سر فرودتر آورد. شیخ گفت فرودترآ! و فرودتر آورد تا سر به نزدیک زمین آورد. شیخ گفت تمام شد، بسم اللّه، برنشین! او برنشست و شیخ براند و بخانقاه آمد. مگر به خاطر درویشی بگذشت کی این چه تواند بود کی شیخ کرد با برادر سلطان طغرل؟ شیخ روی بدان درویش کرد و گفت ای درویش تو ندانی که هرکه بر ما سلام کند از بهر او کند؟ قالب ما قبلۀ تقرب خلقست والا مقصود حقّست جل جلاله ما خود در میان نیستیم و هر خدمت کی جهت حقّ باشد هر چند بخشوع نزدیکتر بود مقبولتر بود. پس ما ابرهیم ینال را خدمت حقّ تعالی فرمودیم نه خدمت خود. پس شیخ گفت کعبه را قبلۀ مسلمانان گردانیده‌اند تا خلق او را سجود می‌کنند و کعبه خود در میان نه آن درویش در زمین افتادو بدانست کی هرچ پیران کنند خاطر کسی بدان نرسد و بر هرچ ایشان کنند اعتراض نتوان کرد نه بظاهر و نه به باطن که جز حقّ نتواند بود. شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۵
همه عالم خیال او باشد جامی : دفتر اول
بخش ۱۳۹ - در مذمت صوفی نمایان ظاهر آرای و معنی گزاران صورت پیرای
حذر از صوفیان شهر و دیار رشیدالدین میبدی : ۴۰- سورة المؤمن- مکیة
۳ - النوبة الثانیة
قوله: وَ قالَ الَّذِی آمَنَ یا قَوْمِ یعنى مؤمن آل فرعون: اتَّبِعُونِ أَهْدِکُمْ سَبِیلَ الرَّشادِ اقبلوا عظتى ابیّن لکم طریق السعادة و صلاح الامر و سبیل الهدى. الرّشاد و الرّشد و الرّشد الهدى، یقال: رجل رشید و راشد و رشاد. قال الشاعر: بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۶۰
صورت خود ز تو نشناخته‌ام عنصری بلخی : بحر متقارب
شمارهٔ ۷۶
هر آنجا که پاره شد از در درون فردوسی : داستان رستم و اسفندیار
بخش ۱ - آغاز داستان
کنون خورد باید می خوشگوار شیخ بهایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸
من آینهٔ طلعت معشوق وجودم ابوسعید ابوالخیر : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۲۱
خواهی که ترا دولت ابرار رسد محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۹
تنی زلال‌وش آن سرو گل قبا دارد نهج البلاغه : حکمت ها
علت بی اثر بودن موعظه
<mark class="format"> وَ قَالَ عليه‌السلام </mark> بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ اَلْمَوْعِظَةِ حِجَابٌ مِنَ اَلْغِرَّةِ امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۳۳۹
دل باز سوی آن بت خو چه می‌دود ایرج میرزا : ابیات پراکنده
شمارۀ ۱۲
بر دشمنان شمردم عیب نهانی خویش سعدی : باب دوم در اخلاق درویشان
حکایت شمارهٔ ۴۶
حکیمی را پرسیدند از سخاوت و شجاعت کدام بهتر است گفت آن که را سخاوتست به شجاعت حاجت نیست سنایی غزنوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۰۰
اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی ابوسعید ابوالخیر : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۵۵۸
رازی که به شب لب تو گوید با من سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۲۸۰
سیلی که در این راه گذر داشته باشد
غزل شمارهٔ ۱۴۰۵
میل هواش می‌کنم، طال بقاش می‌زنم عرفی شیرازی : غزلها
غزل شمارهٔ ۱۱۰
مرو به بادیه گردی که زرق و شیدایی است صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۳۱۵
کنون که شیشهٔ می مالک‌الرّقاب شده است محمد بن منور : فصل دوم - حکایاتی که بر زبان شیخ رفته
حکایت شمارهٔ ۷۱
در آن وقت کی شیخ بنشابور بود یک روز در خانقاه استاد امام مجلس می‌گفت. چون از آنجا بکوی عدنی کویان می‌رفت در راه او را ابرهیم ینال که برادر سلطان طغرل بود پیش باز آمد. چون بخدمت شیخ رسید از اسب فرود آمد و سرفرود آورد و خدمت کرد. شیخ گفت سر فرودتر آر! او سر فرودتر آورد. شیخ گفت فرودترآ! و فرودتر آورد تا سر به نزدیک زمین آورد. شیخ گفت تمام شد، بسم اللّه، برنشین! او برنشست و شیخ براند و بخانقاه آمد. مگر به خاطر درویشی بگذشت کی این چه تواند بود کی شیخ کرد با برادر سلطان طغرل؟ شیخ روی بدان درویش کرد و گفت ای درویش تو ندانی که هرکه بر ما سلام کند از بهر او کند؟ قالب ما قبلۀ تقرب خلقست والا مقصود حقّست جل جلاله ما خود در میان نیستیم و هر خدمت کی جهت حقّ باشد هر چند بخشوع نزدیکتر بود مقبولتر بود. پس ما ابرهیم ینال را خدمت حقّ تعالی فرمودیم نه خدمت خود. پس شیخ گفت کعبه را قبلۀ مسلمانان گردانیده‌اند تا خلق او را سجود می‌کنند و کعبه خود در میان نه آن درویش در زمین افتادو بدانست کی هرچ پیران کنند خاطر کسی بدان نرسد و بر هرچ ایشان کنند اعتراض نتوان کرد نه بظاهر و نه به باطن که جز حقّ نتواند بود. شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۵
همه عالم خیال او باشد جامی : دفتر اول
بخش ۱۳۹ - در مذمت صوفی نمایان ظاهر آرای و معنی گزاران صورت پیرای
حذر از صوفیان شهر و دیار رشیدالدین میبدی : ۴۰- سورة المؤمن- مکیة
۳ - النوبة الثانیة
قوله: وَ قالَ الَّذِی آمَنَ یا قَوْمِ یعنى مؤمن آل فرعون: اتَّبِعُونِ أَهْدِکُمْ سَبِیلَ الرَّشادِ اقبلوا عظتى ابیّن لکم طریق السعادة و صلاح الامر و سبیل الهدى. الرّشاد و الرّشد و الرّشد الهدى، یقال: رجل رشید و راشد و رشاد. قال الشاعر: بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۶۰
صورت خود ز تو نشناخته‌ام عنصری بلخی : بحر متقارب
شمارهٔ ۷۶
هر آنجا که پاره شد از در درون فردوسی : داستان رستم و اسفندیار
بخش ۱ - آغاز داستان
کنون خورد باید می خوشگوار شیخ بهایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸
من آینهٔ طلعت معشوق وجودم ابوسعید ابوالخیر : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۲۱
خواهی که ترا دولت ابرار رسد محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۹
تنی زلال‌وش آن سرو گل قبا دارد نهج البلاغه : حکمت ها
علت بی اثر بودن موعظه
<mark class="format"> وَ قَالَ عليه‌السلام </mark> بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ اَلْمَوْعِظَةِ حِجَابٌ مِنَ اَلْغِرَّةِ امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۳۳۹
دل باز سوی آن بت خو چه می‌دود ایرج میرزا : ابیات پراکنده
شمارۀ ۱۲
بر دشمنان شمردم عیب نهانی خویش سعدی : باب دوم در اخلاق درویشان
حکایت شمارهٔ ۴۶
حکیمی را پرسیدند از سخاوت و شجاعت کدام بهتر است گفت آن که را سخاوتست به شجاعت حاجت نیست سنایی غزنوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۰۰
اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی ابوسعید ابوالخیر : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۵۵۸
رازی که به شب لب تو گوید با من سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۲۸۰
سیلی که در این راه گذر داشته باشد
