حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۶۹
هرکه در عشق چو ما از سر جان برخیزد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۲۲
نیست یک تن در جهان گویا، اگر گویا دل است امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳۳ - تتبع خواجه
ما به میخانه پی دفع گناه آمده ایم آشفتهٔ شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۴۰۱
مستان تو از جام ازل باده خورانند احمد شاملو : ابراهیم در آتش
شبانه
اگر که بیهده زیباست شب مشتاق اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۱
گشاید از در میخانه هر در کاسمان بندد اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
درین بتخانه دل با کس نبستم
درین بتخانه دل با کس نبستم رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۳۱ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا... الآیة مفسران گفتند این آیت در شأن دو قبیله عرب فرود آمد یکى شریف و دیگر وضیع، میگویند اوس و خزرج بودند، و بعضى گفتند قریظه و نضیر بودند، با یکدیگر جنک کردند و از ایشان که شریف بودند قومى کشته شدند بدست آنان که وضیع بودند، و این در بدایت اسلام بود و بجاهلیت قریب العهد بودند، هم بر عادت و حکم جاهلیت گفتند لنقتلن بالعبد منّا الحرّ منهم، و بالمرأة منّا الرجل منهم، و بالرجل منا الرجلین منهم و لنضاعفنّ الجروح گفتند به بنده ما آزاد ایشان باز کشیم و بزن ما مرد ایشان و بیک مرد ما دو مرد ازیشان، و قصاص جراحتها مضاعف کنیم، که ما ازیشان مهتر و شریفتریم، آن گه قصه خویش بحضرت نبوى انها کردند. مصطفى ایشان را براستى و برابرى فرمود، رب العالمین در شأن ایشان آیت فرستاد و رسول خدا بر ایشان خواند، و همه منقاد شدند و بحکم خدا و رسول فرو آمدند. مولوی : دفتر اول
بخش ۴۴ - ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر جهد و اکتساب
جمله گفتند ای حکیم با خبر خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹
آن کز می خواجگی است سرمست اقبال لاهوری : اسرار خودی
در حقیقت شعر و اصلاح ادبیات اسلامیه
گرم خون انسان ز داغ آرزو ناصرخسرو : سفرنامه
بخش ۵۳ - بازگشت به خانه، اسیوط، خشخاش و افیون
اکنون شرح بازگشتن خویش به جانب خانه به راه مکه حرسها الله تعالی من الافات از مصر بازگویم. فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۳۶
تا سر نرفته بر سر مهر و وفای تو قدسی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۲
نه هرکه مرد ازو در جهان اثر ماند فخرالدین عراقی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۰
نمی‌دانم چه بد کردم، که نیکم زار می‌داری؟ ظهیری سمرقندی : سندبادنامه
بخش ۵۲ - داستان هدهد و پارسا مرد
سندباد گفت: آورده اند که در نواحی کابل هدهدی بود، داهی و کافی و روشن رای و مشکل گشای. در امور ممارست و تجربت یافته و در حوادث مجرب و مهذب گشته و با پارسا مردی دوستی داشت و اوقات و ساعات به مواصلت و مصاحبت او می گذاشت. روزی پارسا مرد به صحرا بیرون شد، هدهد را دید بر بالایی نشسته، پر و بال به آب زلال می زد و نشاط می کرد و در پیش او کودکان فخ می نهادند و دام می گستردند. پارسا مرد گفت: ای برادر، این نه مقام راحتست و نه منزل استراحت، از برای تو فخ می نهند و تو غافل وار روزگار می بری. هدهد گفت: کوز پوده می شکنند و رخ بیهوده می برند و خود را رنجه می دارند و روزگار در تضییع می نهند. پارسا مرد برفت و گفت: مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۵۵
کی ز جهان برون شود جزو جهان؟ هله بگو صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۰۸
از خلق خبر نیست ز خود بی خبران را سیف فرغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۱۱۶
ای ز عکس روی تو چون مه منور آینه اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱۸۴
درویش همیشه بی نوا اولی تر
شمارهٔ ۴۶۹
هرکه در عشق چو ما از سر جان برخیزد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۲۲
نیست یک تن در جهان گویا، اگر گویا دل است امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳۳ - تتبع خواجه
ما به میخانه پی دفع گناه آمده ایم آشفتهٔ شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۴۰۱
مستان تو از جام ازل باده خورانند احمد شاملو : ابراهیم در آتش
شبانه
اگر که بیهده زیباست شب مشتاق اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۱
گشاید از در میخانه هر در کاسمان بندد اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
درین بتخانه دل با کس نبستم
درین بتخانه دل با کس نبستم رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۳۱ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا... الآیة مفسران گفتند این آیت در شأن دو قبیله عرب فرود آمد یکى شریف و دیگر وضیع، میگویند اوس و خزرج بودند، و بعضى گفتند قریظه و نضیر بودند، با یکدیگر جنک کردند و از ایشان که شریف بودند قومى کشته شدند بدست آنان که وضیع بودند، و این در بدایت اسلام بود و بجاهلیت قریب العهد بودند، هم بر عادت و حکم جاهلیت گفتند لنقتلن بالعبد منّا الحرّ منهم، و بالمرأة منّا الرجل منهم، و بالرجل منا الرجلین منهم و لنضاعفنّ الجروح گفتند به بنده ما آزاد ایشان باز کشیم و بزن ما مرد ایشان و بیک مرد ما دو مرد ازیشان، و قصاص جراحتها مضاعف کنیم، که ما ازیشان مهتر و شریفتریم، آن گه قصه خویش بحضرت نبوى انها کردند. مصطفى ایشان را براستى و برابرى فرمود، رب العالمین در شأن ایشان آیت فرستاد و رسول خدا بر ایشان خواند، و همه منقاد شدند و بحکم خدا و رسول فرو آمدند. مولوی : دفتر اول
بخش ۴۴ - ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر جهد و اکتساب
جمله گفتند ای حکیم با خبر خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹
آن کز می خواجگی است سرمست اقبال لاهوری : اسرار خودی
در حقیقت شعر و اصلاح ادبیات اسلامیه
گرم خون انسان ز داغ آرزو ناصرخسرو : سفرنامه
بخش ۵۳ - بازگشت به خانه، اسیوط، خشخاش و افیون
اکنون شرح بازگشتن خویش به جانب خانه به راه مکه حرسها الله تعالی من الافات از مصر بازگویم. فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۳۶
تا سر نرفته بر سر مهر و وفای تو قدسی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۲
نه هرکه مرد ازو در جهان اثر ماند فخرالدین عراقی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۰
نمی‌دانم چه بد کردم، که نیکم زار می‌داری؟ ظهیری سمرقندی : سندبادنامه
بخش ۵۲ - داستان هدهد و پارسا مرد
سندباد گفت: آورده اند که در نواحی کابل هدهدی بود، داهی و کافی و روشن رای و مشکل گشای. در امور ممارست و تجربت یافته و در حوادث مجرب و مهذب گشته و با پارسا مردی دوستی داشت و اوقات و ساعات به مواصلت و مصاحبت او می گذاشت. روزی پارسا مرد به صحرا بیرون شد، هدهد را دید بر بالایی نشسته، پر و بال به آب زلال می زد و نشاط می کرد و در پیش او کودکان فخ می نهادند و دام می گستردند. پارسا مرد گفت: ای برادر، این نه مقام راحتست و نه منزل استراحت، از برای تو فخ می نهند و تو غافل وار روزگار می بری. هدهد گفت: کوز پوده می شکنند و رخ بیهوده می برند و خود را رنجه می دارند و روزگار در تضییع می نهند. پارسا مرد برفت و گفت: مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۵۵
کی ز جهان برون شود جزو جهان؟ هله بگو صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۰۸
از خلق خبر نیست ز خود بی خبران را سیف فرغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۱۱۶
ای ز عکس روی تو چون مه منور آینه اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱۸۴
درویش همیشه بی نوا اولی تر
