جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۸۰
ای دو چشمت مایه درمان من مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۵۸
مطرب چو زخمهها را بر تار میکشانی سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۳۳۰
ز عاشق، صبر، تسکین از دل دیوانه می خواهد بلند اقبال : غزلیات
شمارهٔ ۴۳۴
دارد آن مه نه همی چشم سیاه عجبی جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۶۵۳
دمی که رای منت اختیار خواهد بود خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۱۸۲
که گفت آنکه خاقانی سحرپیشه غزالی : رکن دوم - رکن معاملات
بخش ۱۰ - آداب دعوت و اجابت
سنت کسی که دعوت کند آن است که جز اهل صلاح را نخواند که طعام دادن قوت دادن است و فاسق را قوت دادن اعانت کردن بود بر فسق و فقرا را خواند نه توانگران را. ادیب صابر : غزلیات
شمارهٔ ۲۸
رونق گرفت کار می از روزگار گل خواجه نصیرالدین طوسی : قسم دوم در مقاصد
فصل پنجم
چون فضایل در چهار جنس محصور است اضداد آن که اجناس رذایل بود در بادی النظر هم چهار تواند بود و آن جهل باشد که ضد حکمت است، و جبن که ضد شجاعت است، و شره که ضد عفت است، و جور که ضد عدالت است. و اما به حسب نظر مستقصی و بحث مستوفی هر فضیلتی را حدیست که چون از آن حد تجاوز نمایند چه در طرف غلو و چه در طرف تقصیر به رذیلتی ادا کند، بل هر قید که در تحدید فضیلتی معتبر بود چون اهمال کنند، یا هر قید که نامعتبر بود چون رعایت کنند، آن فضیلت رذیلت گردد، پس هر فضیلتی به مثابت وسطی است، و رذایل که به ازای او باشند به منزلت اطراف، مانند مرکز و دایره، تا همچنان که بر سطح دایره یک نقطه که مرکز است دورترین نقطه هاست از محیط، و دیگر نقط، که اعداد آن در حصر و عد نیاید از جوانب، چه بر محیط و چه داخل محیط، هر یک در جانبی که باشد به محیط نزدیکتر باشند از مرکز؛ همچنین فضیلت را نیز حدی بود که آن حد از رذایل در غایت بعد باشد و انحراف از آن حد در هر جهت و جانب که اتفاق افتد موجب قرب بود به رذیلتی. و اینست مراد حکما از آنچه گویند فضیلت در وسط بود و رذایل بر اطراف. پس از این روی، به ازای هر فضیلتی رذیلتهای نامتناهی باشد، چه وسط محمود بود و اطراف نامحدود. کمال خجندی : مقطعات
شمارهٔ ۱۱
ذاکر حق که دل روشنت از بیداریست آذر بیگدلی : قطعات
شمارهٔ ۳۶ - قطعه
دو نگاهی که کردمت همه عمر جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۶۵
بیا بنشین مرو در خواب امشب نظیری نیشابوری : غزلیات
شمارهٔ ۴۵
از کف نمی دهد دل آسان ربوده را سلیم تهرانی : رباعیات
شمارهٔ ۸۷
ای ساغر می اگر گهر می بودی حسین خوارزمی : غزلیات، قصاید و قطعات
شمارهٔ ۱۴۶
ای گشته مست عشقت روز الست جانم مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۹۵۶
من با تو چنین سوخته خرمن تا کی حسین خوارزمی : غزلیات، قصاید و قطعات
شمارهٔ ۹۱
دردا که دوست هیچ رعایت نمی کند ادیب صابر : قطعات
شمارهٔ ۱
فلک بدعهد و بس نااستوار است سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۴۵۵
چو شعله آن گل رویم به روی خار کشید واعظ قزوینی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۲۰۳
یار پیغمبر همین یک کس از آن چار است و بس
شمارهٔ ۱۱۸۰
ای دو چشمت مایه درمان من مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۵۸
مطرب چو زخمهها را بر تار میکشانی سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۳۳۰
ز عاشق، صبر، تسکین از دل دیوانه می خواهد بلند اقبال : غزلیات
شمارهٔ ۴۳۴
دارد آن مه نه همی چشم سیاه عجبی جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۶۵۳
دمی که رای منت اختیار خواهد بود خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۱۸۲
که گفت آنکه خاقانی سحرپیشه غزالی : رکن دوم - رکن معاملات
بخش ۱۰ - آداب دعوت و اجابت
سنت کسی که دعوت کند آن است که جز اهل صلاح را نخواند که طعام دادن قوت دادن است و فاسق را قوت دادن اعانت کردن بود بر فسق و فقرا را خواند نه توانگران را. ادیب صابر : غزلیات
شمارهٔ ۲۸
رونق گرفت کار می از روزگار گل خواجه نصیرالدین طوسی : قسم دوم در مقاصد
فصل پنجم
چون فضایل در چهار جنس محصور است اضداد آن که اجناس رذایل بود در بادی النظر هم چهار تواند بود و آن جهل باشد که ضد حکمت است، و جبن که ضد شجاعت است، و شره که ضد عفت است، و جور که ضد عدالت است. و اما به حسب نظر مستقصی و بحث مستوفی هر فضیلتی را حدیست که چون از آن حد تجاوز نمایند چه در طرف غلو و چه در طرف تقصیر به رذیلتی ادا کند، بل هر قید که در تحدید فضیلتی معتبر بود چون اهمال کنند، یا هر قید که نامعتبر بود چون رعایت کنند، آن فضیلت رذیلت گردد، پس هر فضیلتی به مثابت وسطی است، و رذایل که به ازای او باشند به منزلت اطراف، مانند مرکز و دایره، تا همچنان که بر سطح دایره یک نقطه که مرکز است دورترین نقطه هاست از محیط، و دیگر نقط، که اعداد آن در حصر و عد نیاید از جوانب، چه بر محیط و چه داخل محیط، هر یک در جانبی که باشد به محیط نزدیکتر باشند از مرکز؛ همچنین فضیلت را نیز حدی بود که آن حد از رذایل در غایت بعد باشد و انحراف از آن حد در هر جهت و جانب که اتفاق افتد موجب قرب بود به رذیلتی. و اینست مراد حکما از آنچه گویند فضیلت در وسط بود و رذایل بر اطراف. پس از این روی، به ازای هر فضیلتی رذیلتهای نامتناهی باشد، چه وسط محمود بود و اطراف نامحدود. کمال خجندی : مقطعات
شمارهٔ ۱۱
ذاکر حق که دل روشنت از بیداریست آذر بیگدلی : قطعات
شمارهٔ ۳۶ - قطعه
دو نگاهی که کردمت همه عمر جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۶۵
بیا بنشین مرو در خواب امشب نظیری نیشابوری : غزلیات
شمارهٔ ۴۵
از کف نمی دهد دل آسان ربوده را سلیم تهرانی : رباعیات
شمارهٔ ۸۷
ای ساغر می اگر گهر می بودی حسین خوارزمی : غزلیات، قصاید و قطعات
شمارهٔ ۱۴۶
ای گشته مست عشقت روز الست جانم مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۹۵۶
من با تو چنین سوخته خرمن تا کی حسین خوارزمی : غزلیات، قصاید و قطعات
شمارهٔ ۹۱
دردا که دوست هیچ رعایت نمی کند ادیب صابر : قطعات
شمارهٔ ۱
فلک بدعهد و بس نااستوار است سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۴۵۵
چو شعله آن گل رویم به روی خار کشید واعظ قزوینی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۲۰۳
یار پیغمبر همین یک کس از آن چار است و بس
