زرتشت : وندیدا
فرگرد بیست و دوم
بخش یکم 1 اهوره مزدا به سپیتمان زرتشت چنین گفت : من ـ اهوره مزدا ، دادار آفرینش نیک ـ بدان هنگام که این سرای را ساختم ، چنان کردم که چشم اندازی زیبا و درخشان داشته باشد . 2 پس ، آن نا اشون هرزه در من نگریست . اهریمن ناشون هرزه ، آن مرگ آفرین ، به پتیارگی خویش بیماری پدید آورد . ای منثره ی ورجاوند ! فرّه مندترین مینویان ! تو مرا به درمان بخشی یاور باش. 3 من به پاداش این درمان بخشی ، ترا هزار توسن تیز تک بادپای می بخشم . من این بادپایان را پیشکش سوک ی نیک اشون مزدا آفریده می کنم . من به پاداش این درمان بخشی ، ترا هزار اشتر بلند کوهان تیز تک بادپای می بخشم . من این بادپایان را پیشکش سوک ی نیک اشون مزداآفریده می کنم . 4 من به پاداش این درمان بخشی ، ترا هزار گاو نیرومند جوان خرمایی رنگ می بخشم . من این گاوان را پیشکش سوک ی نیک اشون مدا آفریده می کنم . من به پاداش این درمان بخشی ، ترا هزار سر از همه ی گونه های ستوران کوچک می بخشم . من این ستوران را پیشکش سوک ی نیک اشون مزدا آفریده می کنم . 5 من با نیایش نیک ورجاوند ترا آفرین می گویم ؛ نیایشی دوستانه و ورجاوند که نیازمندان را بی نیاز و بی نیازان را بی نیاز تر می کند ؛ نیایشی که بیماران را به یاری می آید و تندرستی دیگر باره می بخشد . 6 منثره ی ورجاوند ـ فرّه مندترین مینویان ـ در پاسخ به من گفت : چگونه ترا به درمان بخشی یاور باشم ؟ چگونه بیماری را از تو دور کنم ؟ بخش دوم 7 دادار اهوره مزدا ایزد نریو سنگ را فرا خواند و بدو گفت : ای نریو سنگ ! ای پیک ایزدی ! شتابان به سرای ایریمن رو و او را چنین بگوی : 8 چنین گفت ترا اهوره مزدای اشون : من ـ اهوره مزدا ، آفریدگار آفرینش نیک ـ . . . ( بند 1) 9 پس ، آن ناشون هرزه در من نگریست . اهریمن نا اشون هرزه ، آن مرگ آفرین ، به پتیارگی خویش بیماری پدید آورد . ای ایریمن بسیار پسندیده ! تو مرا به درمان بخشی یاور باش . 10-12 ..............................................................................................................................................................................................................................................................................................( بند های 3-5) بخش سوم 13 نریو سنگ ، پیک ایزدی ، فرمانبرداری گفتار اهوره مزدا را شتابان به سرای ایریمن رفت و او را چنین گفت : 14-18 ............................................................................................................................................................................................................................................................................( بند های 8 و 9 و 3 و 4 و 5 ) بخش چهارم 19 ایریمن بسیار پسندیده بی درنگ ، شتابان و آرزومندانه به سوی کوه پرسشهای ایزدی ، به سوی جنگل های پرسش ایزدی رفت . 20 ایریمن بسیار پسندیده ، نه نریان با خود برد . ایریمن بسیار پسندیده ، نه اشتر با خود برد . ایریمن بسیار پسندیده ، نه گاو با خود برد . ایریمن بسیار پسندیده ، نه ستور کوچک با خود برد . ایریمن بسیار پسندیده ، نه شاخه چوب با خود برد و نه شیار بر زمین کشید . 21-25 ........................................................................................................................................................................................................................................................( بندهای 9-14 فر 20 و بندهای 19-23 فر 21 ) اهلی شیرازی : اشعار ترکیبی
ترکیب بند در مدح امام زاده واجب التعظیم
صاحبدلان که بندگی مقبلی کنند سعدی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۱
شکر و سپاس و منت و عزت خدای را اسیر شهرستانی : غزلیات
شمارهٔ ۷۹۷
زخم دل گر شده بیکار به مرهم ندهیم شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۹
چیست عالم سایه و آن آفتاب سلیم تهرانی : قطعات
شمارهٔ ۷ - در مدح
ای آفتاب مشرق دین کز فروغ صدق کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۷۹۶
بر رغم من ار گرفته بودی یاری شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۸
با تو گویم که چیست جام و شراب نهج البلاغه : حکمت ها
ضرورت موقعيت شناسى
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام لِبَعْضِ مُخَاطِبِيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا </strong> لَقَدْ طِرْتَ شَكِيراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۱۲۲
الا میر خوبان، هلا تا نرنجی شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۷
مظهر و مظهرند آب و حباب نهج البلاغه : حکمت ها
ضرورت كنترل زبان
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> اَلْكَلاَمُ فِي وَثَاقِكَ مَا لَمْ تَتَكَلَّمْ بِهِ فَإِذَا تَكَلَّمْتَ بِهِ صِرْتَ فِي وَثَاقِهِ میرزا قلی میلی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۱۳
آن غمزه چو رهزن شکیبایی شد واعظ قزوینی : ماده تاریخ
شمارهٔ ۷ - تاریخ زیبا بنائی
در این نیکو بنای دلگشا، از لطف حق هرگز شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۵
دیده ام مهر منیر مه نقاب انوری : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲۸ - در مدح مفخرالسادة مجدالدین ابوطالب نعمه
ای کلک تو پشت ملک عالم مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۳۷
هر خوشی که فوت شد از تو، مباش اندوهگین فضولی : غزلیات
شمارهٔ ۶
مکش بر دیده ای خورشید خاک آن کف پا را صائب تبریزی : متفرقات
شمارهٔ ۱۵۶
یعقوب بد نکرد که در هجر چشم باخت ناصرخسرو : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵۹
جهانا عهد با من جز چنین بستی
فرگرد بیست و دوم
بخش یکم 1 اهوره مزدا به سپیتمان زرتشت چنین گفت : من ـ اهوره مزدا ، دادار آفرینش نیک ـ بدان هنگام که این سرای را ساختم ، چنان کردم که چشم اندازی زیبا و درخشان داشته باشد . 2 پس ، آن نا اشون هرزه در من نگریست . اهریمن ناشون هرزه ، آن مرگ آفرین ، به پتیارگی خویش بیماری پدید آورد . ای منثره ی ورجاوند ! فرّه مندترین مینویان ! تو مرا به درمان بخشی یاور باش. 3 من به پاداش این درمان بخشی ، ترا هزار توسن تیز تک بادپای می بخشم . من این بادپایان را پیشکش سوک ی نیک اشون مزدا آفریده می کنم . من به پاداش این درمان بخشی ، ترا هزار اشتر بلند کوهان تیز تک بادپای می بخشم . من این بادپایان را پیشکش سوک ی نیک اشون مزداآفریده می کنم . 4 من به پاداش این درمان بخشی ، ترا هزار گاو نیرومند جوان خرمایی رنگ می بخشم . من این گاوان را پیشکش سوک ی نیک اشون مدا آفریده می کنم . من به پاداش این درمان بخشی ، ترا هزار سر از همه ی گونه های ستوران کوچک می بخشم . من این ستوران را پیشکش سوک ی نیک اشون مزدا آفریده می کنم . 5 من با نیایش نیک ورجاوند ترا آفرین می گویم ؛ نیایشی دوستانه و ورجاوند که نیازمندان را بی نیاز و بی نیازان را بی نیاز تر می کند ؛ نیایشی که بیماران را به یاری می آید و تندرستی دیگر باره می بخشد . 6 منثره ی ورجاوند ـ فرّه مندترین مینویان ـ در پاسخ به من گفت : چگونه ترا به درمان بخشی یاور باشم ؟ چگونه بیماری را از تو دور کنم ؟ بخش دوم 7 دادار اهوره مزدا ایزد نریو سنگ را فرا خواند و بدو گفت : ای نریو سنگ ! ای پیک ایزدی ! شتابان به سرای ایریمن رو و او را چنین بگوی : 8 چنین گفت ترا اهوره مزدای اشون : من ـ اهوره مزدا ، آفریدگار آفرینش نیک ـ . . . ( بند 1) 9 پس ، آن ناشون هرزه در من نگریست . اهریمن نا اشون هرزه ، آن مرگ آفرین ، به پتیارگی خویش بیماری پدید آورد . ای ایریمن بسیار پسندیده ! تو مرا به درمان بخشی یاور باش . 10-12 ..............................................................................................................................................................................................................................................................................................( بند های 3-5) بخش سوم 13 نریو سنگ ، پیک ایزدی ، فرمانبرداری گفتار اهوره مزدا را شتابان به سرای ایریمن رفت و او را چنین گفت : 14-18 ............................................................................................................................................................................................................................................................................( بند های 8 و 9 و 3 و 4 و 5 ) بخش چهارم 19 ایریمن بسیار پسندیده بی درنگ ، شتابان و آرزومندانه به سوی کوه پرسشهای ایزدی ، به سوی جنگل های پرسش ایزدی رفت . 20 ایریمن بسیار پسندیده ، نه نریان با خود برد . ایریمن بسیار پسندیده ، نه اشتر با خود برد . ایریمن بسیار پسندیده ، نه گاو با خود برد . ایریمن بسیار پسندیده ، نه ستور کوچک با خود برد . ایریمن بسیار پسندیده ، نه شاخه چوب با خود برد و نه شیار بر زمین کشید . 21-25 ........................................................................................................................................................................................................................................................( بندهای 9-14 فر 20 و بندهای 19-23 فر 21 ) اهلی شیرازی : اشعار ترکیبی
ترکیب بند در مدح امام زاده واجب التعظیم
صاحبدلان که بندگی مقبلی کنند سعدی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۱
شکر و سپاس و منت و عزت خدای را اسیر شهرستانی : غزلیات
شمارهٔ ۷۹۷
زخم دل گر شده بیکار به مرهم ندهیم شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۹
چیست عالم سایه و آن آفتاب سلیم تهرانی : قطعات
شمارهٔ ۷ - در مدح
ای آفتاب مشرق دین کز فروغ صدق کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۷۹۶
بر رغم من ار گرفته بودی یاری شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۸
با تو گویم که چیست جام و شراب نهج البلاغه : حکمت ها
ضرورت موقعيت شناسى
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام لِبَعْضِ مُخَاطِبِيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا </strong> لَقَدْ طِرْتَ شَكِيراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۱۲۲
الا میر خوبان، هلا تا نرنجی شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۷
مظهر و مظهرند آب و حباب نهج البلاغه : حکمت ها
ضرورت كنترل زبان
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> اَلْكَلاَمُ فِي وَثَاقِكَ مَا لَمْ تَتَكَلَّمْ بِهِ فَإِذَا تَكَلَّمْتَ بِهِ صِرْتَ فِي وَثَاقِهِ میرزا قلی میلی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۱۳
آن غمزه چو رهزن شکیبایی شد واعظ قزوینی : ماده تاریخ
شمارهٔ ۷ - تاریخ زیبا بنائی
در این نیکو بنای دلگشا، از لطف حق هرگز شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۵
دیده ام مهر منیر مه نقاب انوری : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲۸ - در مدح مفخرالسادة مجدالدین ابوطالب نعمه
ای کلک تو پشت ملک عالم مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۳۷
هر خوشی که فوت شد از تو، مباش اندوهگین فضولی : غزلیات
شمارهٔ ۶
مکش بر دیده ای خورشید خاک آن کف پا را صائب تبریزی : متفرقات
شمارهٔ ۱۵۶
یعقوب بد نکرد که در هجر چشم باخت ناصرخسرو : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵۹
جهانا عهد با من جز چنین بستی
