شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۳۵
در آینهٔ عالم تمثال صفات اوست عطار نیشابوری : فی‌فضائل خلفا
فی‌فضیلة امیرالمؤمنین ابوبکر رضی الله عنه
خواجهٔ اول که اول یار اوست جامی : لیلی و مجنون
بخش ۱۲ - ملاقات کردن مجنون، لیلی را غیبت مردان قبیله
مجنون به هزار نامرادی سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۱۳
چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۷۷
دل چو گشت از جام معنی جرعه نوش اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۳۲
یکره چو غنچه خنده زنان بین بسوی ما جامی : دفتر دوم
بخش ۱۴ - جواب گفتن پدر پسر را
پدر این قصه از زبان پسر حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۶۶
خرد را که می ننگ و نامش بسوزد صغیر اصفهانی : مفردات
شمارهٔ ۴
همان به بد و نیک مردم نگویی وحشی بافقی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۰
وحشی که همیشه میل ساغر دارد ادیب الممالک : اضافات
شمارهٔ ۴ - در هجو میرزا بابا طبیب خلخالی
طبیبی زخلخال آمد بری خواجه عبدالله انصاری : مناجات نامه
مناجات شمارهٔ ۲۵
الهی یاد تو در میان دل و زبان است و مهر تو میان سر و جان. کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۵۱۲
رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش حکیم نزاری : دستورنامه
بخش ۳۴ - حفظ دندان
چو نقلی گرفتی به دندانِ تنگ بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۴
دیوانه ام مرا سخن واژگون بسست اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۴۵۶
من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۳۸
که ره نمود ندانم قبای تنگ تو را رشیدالدین میبدی : ۱۹- سورة مریم- مکیّة
۱ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ». بسم اللَّه احسن الاسماء، رب الورى و الارض و السّماء، مسخر الظلمة و الضیاء، مالک الاموات و الاحیاء، الواحد الفرد بلا اکفاء، الدّائم الباقى بلا فناء. نام خداوندى که محدثات و مکوّنات نمودگار فطرت او، جهانیان و جهانداران پرورده نعمت او، گردنهاى گردنکشان در کمند جلال و قهر او، دلهاى دوستان و آشنایان در روضه جمال و لطف او، مسبحان عالم علوى بر درگاه عزّت در حجب هیبت، کمر بسته و گوش بفرمان او، اگر جن است و اگر انس محکوم تکلیف و مقهور تصریف او، در آسمان سلطان او، در زمین برهان او، پاکست و بزرگوار و بىعیب، خداوندى که این همه صنع از او جمله قطرهایست از دریاى کبریاء و عظمت او، فسبحانه من عزیز ضلّت العقول فى بحار عظمته، و حارت الالباب دون ادراک عزّته و کلت الالسن عن استیفاء مدح جلاله، و وصف جماله. دیدههاى عقول در ادراک جلال او خیره، آبهاى روى متعزّزان در آب جمال او تیره، فهمهاى خداوندان فطنت در بحار عظمت او غریق، زبانهاى اهل فصاحت از استیفاء مدح جلال و وصف جمال او کلیل، در هر گوشه هزاران جریح است و قتیل. اى عزّ تو همه عزیزان را نعت دل کشیده، اى جلال تو همه جلالها را داغ صغر بر نهاده، اى کمال تو همه کمالها را رقم نقصان برزده، اى الهیت تو همه عالم را طراز بندگى بر کشیده، اى ارادت و مشیت و قضاى تو از آلایش افهام و اوهام خلق پاک، اى صفات و نعوت قدم تو از ادراک هواجس و خواطر و ضمایر آب و گل منزّه، اى همه عالم جانها بر من یزید عشق نهاده و جز حسرت و حیرت سود ناکرده، همه عالم را ببوى و گفت و گوى خشنود کرده، و جرعهاى از جام عزّت به کس ناداده: کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۴
ز خجلت تا دل ما را شکسته صائب تبریزی : متفرقات
شمارهٔ ۵۲۷
حاشا که دل به ناز و نعیم جهان نهم
غزل شمارهٔ ۳۳۵
در آینهٔ عالم تمثال صفات اوست عطار نیشابوری : فی‌فضائل خلفا
فی‌فضیلة امیرالمؤمنین ابوبکر رضی الله عنه
خواجهٔ اول که اول یار اوست جامی : لیلی و مجنون
بخش ۱۲ - ملاقات کردن مجنون، لیلی را غیبت مردان قبیله
مجنون به هزار نامرادی سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۱۳
چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۷۷
دل چو گشت از جام معنی جرعه نوش اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۳۲
یکره چو غنچه خنده زنان بین بسوی ما جامی : دفتر دوم
بخش ۱۴ - جواب گفتن پدر پسر را
پدر این قصه از زبان پسر حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۶۶
خرد را که می ننگ و نامش بسوزد صغیر اصفهانی : مفردات
شمارهٔ ۴
همان به بد و نیک مردم نگویی وحشی بافقی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۰
وحشی که همیشه میل ساغر دارد ادیب الممالک : اضافات
شمارهٔ ۴ - در هجو میرزا بابا طبیب خلخالی
طبیبی زخلخال آمد بری خواجه عبدالله انصاری : مناجات نامه
مناجات شمارهٔ ۲۵
الهی یاد تو در میان دل و زبان است و مهر تو میان سر و جان. کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۵۱۲
رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش حکیم نزاری : دستورنامه
بخش ۳۴ - حفظ دندان
چو نقلی گرفتی به دندانِ تنگ بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۴
دیوانه ام مرا سخن واژگون بسست اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۴۵۶
من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۳۸
که ره نمود ندانم قبای تنگ تو را رشیدالدین میبدی : ۱۹- سورة مریم- مکیّة
۱ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ». بسم اللَّه احسن الاسماء، رب الورى و الارض و السّماء، مسخر الظلمة و الضیاء، مالک الاموات و الاحیاء، الواحد الفرد بلا اکفاء، الدّائم الباقى بلا فناء. نام خداوندى که محدثات و مکوّنات نمودگار فطرت او، جهانیان و جهانداران پرورده نعمت او، گردنهاى گردنکشان در کمند جلال و قهر او، دلهاى دوستان و آشنایان در روضه جمال و لطف او، مسبحان عالم علوى بر درگاه عزّت در حجب هیبت، کمر بسته و گوش بفرمان او، اگر جن است و اگر انس محکوم تکلیف و مقهور تصریف او، در آسمان سلطان او، در زمین برهان او، پاکست و بزرگوار و بىعیب، خداوندى که این همه صنع از او جمله قطرهایست از دریاى کبریاء و عظمت او، فسبحانه من عزیز ضلّت العقول فى بحار عظمته، و حارت الالباب دون ادراک عزّته و کلت الالسن عن استیفاء مدح جلاله، و وصف جماله. دیدههاى عقول در ادراک جلال او خیره، آبهاى روى متعزّزان در آب جمال او تیره، فهمهاى خداوندان فطنت در بحار عظمت او غریق، زبانهاى اهل فصاحت از استیفاء مدح جلال و وصف جمال او کلیل، در هر گوشه هزاران جریح است و قتیل. اى عزّ تو همه عزیزان را نعت دل کشیده، اى جلال تو همه جلالها را داغ صغر بر نهاده، اى کمال تو همه کمالها را رقم نقصان برزده، اى الهیت تو همه عالم را طراز بندگى بر کشیده، اى ارادت و مشیت و قضاى تو از آلایش افهام و اوهام خلق پاک، اى صفات و نعوت قدم تو از ادراک هواجس و خواطر و ضمایر آب و گل منزّه، اى همه عالم جانها بر من یزید عشق نهاده و جز حسرت و حیرت سود ناکرده، همه عالم را ببوى و گفت و گوى خشنود کرده، و جرعهاى از جام عزّت به کس ناداده: کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۴
ز خجلت تا دل ما را شکسته صائب تبریزی : متفرقات
شمارهٔ ۵۲۷
حاشا که دل به ناز و نعیم جهان نهم
