انوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۴
از نازکی که رنگ رخ یار می‌نماید هاتف اصفهانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵
تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها خواجوی کرمانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۰۷
به آب گل رخ آن گلعذار می‌شویند مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۱۸۰
اخلائی، اخلائی، صفونی عند مولایی محمد بن منور : منقولات
شمارهٔ ۱۷۶
شیخ را پرسیدند کی پیر محقّق کدامست و مرید مصدق کدامست؟ گفت نشان پیر محقّق آنست که این ده خصلت در وی باز یابند تا در پیری درست باشد: نخستین مراد دیده باشد تا مرید تواند داشت، دوم راه سپرده باشد تا راه تواند نمود، سیم مهذب و مؤدَّب گشته باشد تا مؤدِّب بود،چهارم بی‌خطر سخی باشد تا فدای مرید تواند کرد، پنجم از مال مرید آزاد باشد تا در راه خودش بکار نباید داشت، ششم تا باشارت پند تواند داد به عبارت ندهد، هفتم تا برفق تأدیب تواند کرد بعنف و خشم نکند، هشتم آنچ فرماید نخست بجای آورده باشد،نهم هر چیزی کی از آنش بازدارد نخست او بازایستاده باشد، دهم مرید را کی بخدای فرا پذیرد بخلقش رد نکند. چون چنین باشد و پیر بدین اخلاق آراسته بود مرید جز مصدق و راه رو نباشد کی آنچ بر مرید پدید آید آن صفت پیر است که بر مرید ظاهر می‌شود. اما مرید مصدق راکمترین چیزی در وی ده چیز باشد تا مریدی را بشاید: اول زیرک باید کی باشد تا اشارت پیر بداند، دوم مطیع تن بود تا فرمان بردار پیر بود، سیم تیزگوش باشد تا سخن پیر اندر یابد، چهارم روشن دل باشد تا بزرگی پیر ببیند، پنجم راست گوی باشد تا هرچ خبر دهد راست دهد، ششم درست عهد بودتا هرچ گوید وفا کند، هفتم آزادمرد بودتا آنچ دارد بتواند گذاشت، هشتم رازدار بود تا راز پیر نگاه تواند داشت، نهم پند پذیرد تا نصیحت پیر فرا پذیرد، دهم عیار بود تا جان عزیز درین راه فدا تواند کرد. مرید بدین اخلاق آراسته باید تا راه بروی سبکتر انجامد و مقصود پیر در طریقت از وی زود حاصل آید ان شاء اللّه تعالی. فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۷
گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند الهامی کرمانشاهی : خیابان چهارم
بخش ۵۲ - رزم ابراهیم ابن مالک با عبید الله ابن زیاد
کنون ای نیوشنده بگمار هوش مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۳۱۱
باز از آن کوه قاف، آمد عنقای عشق عرفی شیرازی : رباعیها
رباعی شمارهٔ ۲۰
عرفی سخنت گر چه معما رنگ است میرزا آقاخان کرمانی : نامهٔ باستان
بخش ۵۷ - پادشاهی شاپور پسر اردشیر
پس از مردن شاه شاپور راد صائب تبریزی : گزیدهٔ غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۸
بهار گشت، ز خود عارفانه بیرون آی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۳۱
بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را فرخی سیستانی : رباعیات
شمارهٔ ۲۱
صد بار زمن شنیده بودی کم و بیش صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۶۴۴
به نادانی کند اقرارهرکس هست داناتر حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۶۷۲
خوش است عالمِ رندان و صحبتِ او باش ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۴
ای روی دلربای تو باغ و بهار حسن محتشم کاشانی : غزلیات از رسالهٔ جلالیه
شمارهٔ ۲۳
باز جائی رفته‌ام کز روی یارم شرمسار قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۹
پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست ملک‌الشعرای بهار : رباعیات
شمارهٔ ۲۶
چشمت به سیه‌بختی من ایماکرد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۳۴
درد من خاطر نشان یار بی پروا نشد
غزل شمارهٔ ۱۵۴
از نازکی که رنگ رخ یار می‌نماید هاتف اصفهانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵
تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها خواجوی کرمانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۰۷
به آب گل رخ آن گلعذار می‌شویند مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۱۸۰
اخلائی، اخلائی، صفونی عند مولایی محمد بن منور : منقولات
شمارهٔ ۱۷۶
شیخ را پرسیدند کی پیر محقّق کدامست و مرید مصدق کدامست؟ گفت نشان پیر محقّق آنست که این ده خصلت در وی باز یابند تا در پیری درست باشد: نخستین مراد دیده باشد تا مرید تواند داشت، دوم راه سپرده باشد تا راه تواند نمود، سیم مهذب و مؤدَّب گشته باشد تا مؤدِّب بود،چهارم بی‌خطر سخی باشد تا فدای مرید تواند کرد، پنجم از مال مرید آزاد باشد تا در راه خودش بکار نباید داشت، ششم تا باشارت پند تواند داد به عبارت ندهد، هفتم تا برفق تأدیب تواند کرد بعنف و خشم نکند، هشتم آنچ فرماید نخست بجای آورده باشد،نهم هر چیزی کی از آنش بازدارد نخست او بازایستاده باشد، دهم مرید را کی بخدای فرا پذیرد بخلقش رد نکند. چون چنین باشد و پیر بدین اخلاق آراسته بود مرید جز مصدق و راه رو نباشد کی آنچ بر مرید پدید آید آن صفت پیر است که بر مرید ظاهر می‌شود. اما مرید مصدق راکمترین چیزی در وی ده چیز باشد تا مریدی را بشاید: اول زیرک باید کی باشد تا اشارت پیر بداند، دوم مطیع تن بود تا فرمان بردار پیر بود، سیم تیزگوش باشد تا سخن پیر اندر یابد، چهارم روشن دل باشد تا بزرگی پیر ببیند، پنجم راست گوی باشد تا هرچ خبر دهد راست دهد، ششم درست عهد بودتا هرچ گوید وفا کند، هفتم آزادمرد بودتا آنچ دارد بتواند گذاشت، هشتم رازدار بود تا راز پیر نگاه تواند داشت، نهم پند پذیرد تا نصیحت پیر فرا پذیرد، دهم عیار بود تا جان عزیز درین راه فدا تواند کرد. مرید بدین اخلاق آراسته باید تا راه بروی سبکتر انجامد و مقصود پیر در طریقت از وی زود حاصل آید ان شاء اللّه تعالی. فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۷
گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند الهامی کرمانشاهی : خیابان چهارم
بخش ۵۲ - رزم ابراهیم ابن مالک با عبید الله ابن زیاد
کنون ای نیوشنده بگمار هوش مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۳۱۱
باز از آن کوه قاف، آمد عنقای عشق عرفی شیرازی : رباعیها
رباعی شمارهٔ ۲۰
عرفی سخنت گر چه معما رنگ است میرزا آقاخان کرمانی : نامهٔ باستان
بخش ۵۷ - پادشاهی شاپور پسر اردشیر
پس از مردن شاه شاپور راد صائب تبریزی : گزیدهٔ غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۸
بهار گشت، ز خود عارفانه بیرون آی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۳۱
بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را فرخی سیستانی : رباعیات
شمارهٔ ۲۱
صد بار زمن شنیده بودی کم و بیش صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۶۴۴
به نادانی کند اقرارهرکس هست داناتر حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۶۷۲
خوش است عالمِ رندان و صحبتِ او باش ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۴
ای روی دلربای تو باغ و بهار حسن محتشم کاشانی : غزلیات از رسالهٔ جلالیه
شمارهٔ ۲۳
باز جائی رفته‌ام کز روی یارم شرمسار قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۹
پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست ملک‌الشعرای بهار : رباعیات
شمارهٔ ۲۶
چشمت به سیه‌بختی من ایماکرد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۳۴
درد من خاطر نشان یار بی پروا نشد
