مجیرالدین بیلقانی : قصاید
شمارهٔ ۳۵
گر سر زلف تو بر روی تو جولان نکند ادیب صابر : قصاید
شمارهٔ ۹۳
زلف به شانه زنی و طره فشانی قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۲۶۳
دل را ز هوس، محض کدورت مپسند اهلی شیرازی : صنف دوم که زر سفید است و بیش بر است
برگ نهم چهار زر سفید
ای حسن رخ تو نو بهار دل من ملک‌الشعرای بهار : قطعات
شمارهٔ ۴۰ - آشوب بغداد
چو ازگشت زمان آلمان و اتریش خواجه عبدالله انصاری : مناجات نامه
مناجات شمارهٔ ۱۸۹
الهی به عنایت ازلی تخم هدایت کاشتی، به رسالت پیامبران آب دادی، به یاری و توفیق پروردی بنظر خود بار آوردی. جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۳۹۰
ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است فضولی : غزلیات
شمارهٔ ۳۰۸
ازو پرسید سر آن دهان را من نمی دانم سلیم تهرانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۵
تا بلبل طبع دارد آهنگ غزل مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۱
از باد صبا دلم چو بوی تو گرفت نظیری نیشابوری : غزلیات
شمارهٔ ۲۶۷
می است چاره غم هوشمند را چه خبر مفاتیح الجنان : فضیلت و اعمال ماه مبارک رجب
اعمال شب اول ماه رجب
شب اول شب برجسته و برتری است و در آن چند عمل وارد است: سعدی : باب هشتم در آداب صحبت
بخش ۱۷
خشم بیش از حد گرفتن وحشت آرد و لطف بی وقت هیبت ببرد نه چندان درشتی کن که از تو سیر گردند و نه چندان نرمی که بر تو دلیر شوند. جامی : دفتر دوم
بخش ۶۳ - رسیدن شیخ بزرگوار سری سقطی قدس الله تعالی سره به سر وقت تحفه و آگاهی یافتن از حالی وی
هم در آن وقت ها سری سقطی عطار نیشابوری : بیان وادی استغنا
حکایت مگسی که به کندو رفت و دست و پایش در عسل ماند
آن مگس می‌شد ز بهر توشه‌ای لالایی ها : بخش اول
لالایی جنگل - بالش ابری
شب تو آسمون، ماه هم خوابیده مسعود سعد سلمان : قصاید
شمارهٔ ۲۹۶ - مدح ثقة الملک طاهر
در کف دو زبانیست مرا بسته دهانی نهج البلاغه : حکمت ها
دل نبستن به آرزوها
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> أَشْرَفُ اَلْغِنَى تَرْكُ اَلْمُنَى الهامی کرمانشاهی : خیابان اول
بخش ۷۲ - گریستن کودکان در نیمه شب و آگاهی حارث از حال ایشان
چو نیمی گذشت از شب دیوسار رشیدالدین میبدی : ۱- سورة الفاتحة
النوبة الثانیة
روى ابو هریره رضى اللَّه عنه قال قال النبی صلّى اللَّه علیه و آله و سلم یقول اللَّه تعالى قسّمت الصّلاة بینى و بین عبدى فنصفها لى، و نصفها لعبدى، و لعبدى ما سال، فاذا قال العبد بسم اللَّه الرّحمن الرحیم یقول اللَّه تعالى سمّانى عبدى، و اذا قال العبد الحمد اللَّه ربّ العالمین، یقول اللَّه تعالى حمدنى عبدى، و إذا قال العبد الرحمن الرّحیم یقول اللَّه تعالى أثنى علىّ عبدى، و اذا قال العبد ملک یوم الدّین یقول اللَّه تعالى، مجّدنى عبدى، و فى روایة فوّض إلىّ عبدى، و اذا قال العبد ایّاک نعبد و ایّاک نستعین، یقول اللَّه تعالى ایّاى یعبدنى عبدى و بى یستعین، فهذا لى و باقى السورة لعبدى و لعبدى ما سأل.»