غروی اصفهانی : مدایح و مراثی سید الشهداء علیه السلام
شمارهٔ ۱۹ - لسان حال المظلومه زینب الکبری علیها السلام
ای نازنین برادر شد نوبت جدائی سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۶
در آن زمان که دلم میل با جمالی داشت سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۵
خدایا رهنما شو بر دل ما رهنمایی را حزین لاهیجی : قصاید
شمارهٔ ۱۱ - تجدید مطلع
ای نور دیده را به غبار تو التجا سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷
یک شب از بخت زبون شمعی نشد همدوش ما فیض کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۸
جمال یار که پیوست بی قرار خود است مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۶
بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۸
چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد؟ شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۷۰
مدام همدم جام شراب خوش باشد امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۴۶۶
چو غنچه تا، دل بستم ای بهار جوانی نهج البلاغه : خطبه ها
سرزنش انسان هاى بخیل و خودخواه
<strong> و من كلام له عليه‌السلام </strong> <strong> يوبخ البخلاء بالمال و النفس </strong> بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۷۶
دل عمرهاست آینه ترتیب داده است رشیدالدین میبدی : ۳۸- سورة ص- مکیة
۲ - النوبة الثالثة
قوله: إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ... الآیة تسبیح کوهها و سنگها با داود هم از ان غیبهاست که نادر یافته پذیرفته است و آن را گردن نهاده اگر چه بر عقلها پوشیده از قدرت اللَّه بدیع نیست و جز برخواست اللَّه حوالت نیست. اعتقاد کن که هر ذرهاى از ذرائر موجودات که هست بزبان حال همى گوید: ساکنان کوى دوست خود ماایم، خلعت حیاة خود ما پوشیدهایم، اشارت قرآن مجید اینست که: «وَ إِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلَّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ». آشفتهٔ شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۹۱
تا به کی بسمل خود را نگران میداری بلند اقبال : غزلیات
شمارهٔ ۶۲
شمع این نوری که می بینی به سر بگرفته است حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۱۸
چرا افسرده معذورش ندارد طغرای مشهدی : متفرقات
شمارهٔ ۹
دماغم از ضعیفی، نکهت گل بر نمی تابد عطار نیشابوری : بخش ششم
الحکایه و التمثیل
چنین گفت آن عزیزی بادیانت عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۵
مرا با عشق تو جان درنگنجد سلمان ساوجی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - در مدح دلشاد خاتون
مصور ازل از روح، صورتی می‌خواست
شمارهٔ ۱۹ - لسان حال المظلومه زینب الکبری علیها السلام
ای نازنین برادر شد نوبت جدائی سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۶
در آن زمان که دلم میل با جمالی داشت سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۵
خدایا رهنما شو بر دل ما رهنمایی را حزین لاهیجی : قصاید
شمارهٔ ۱۱ - تجدید مطلع
ای نور دیده را به غبار تو التجا سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷
یک شب از بخت زبون شمعی نشد همدوش ما فیض کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۸
جمال یار که پیوست بی قرار خود است مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۶
بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۸
چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد؟ شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۷۰
مدام همدم جام شراب خوش باشد امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۴۶۶
چو غنچه تا، دل بستم ای بهار جوانی نهج البلاغه : خطبه ها
سرزنش انسان هاى بخیل و خودخواه
<strong> و من كلام له عليه‌السلام </strong> <strong> يوبخ البخلاء بالمال و النفس </strong> بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۷۶
دل عمرهاست آینه ترتیب داده است رشیدالدین میبدی : ۳۸- سورة ص- مکیة
۲ - النوبة الثالثة
قوله: إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ... الآیة تسبیح کوهها و سنگها با داود هم از ان غیبهاست که نادر یافته پذیرفته است و آن را گردن نهاده اگر چه بر عقلها پوشیده از قدرت اللَّه بدیع نیست و جز برخواست اللَّه حوالت نیست. اعتقاد کن که هر ذرهاى از ذرائر موجودات که هست بزبان حال همى گوید: ساکنان کوى دوست خود ماایم، خلعت حیاة خود ما پوشیدهایم، اشارت قرآن مجید اینست که: «وَ إِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلَّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ». آشفتهٔ شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۹۱
تا به کی بسمل خود را نگران میداری بلند اقبال : غزلیات
شمارهٔ ۶۲
شمع این نوری که می بینی به سر بگرفته است حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۱۸
چرا افسرده معذورش ندارد طغرای مشهدی : متفرقات
شمارهٔ ۹
دماغم از ضعیفی، نکهت گل بر نمی تابد عطار نیشابوری : بخش ششم
الحکایه و التمثیل
چنین گفت آن عزیزی بادیانت عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۵
مرا با عشق تو جان درنگنجد سلمان ساوجی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - در مدح دلشاد خاتون
مصور ازل از روح، صورتی می‌خواست
