صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۰۴۴
در حضور بلبلان خاموش می باید شدن ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ٧٧٩
الا ای نسیم صبا از ره لطف نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش گمان مؤمن
<mark class="format"> وَ قَالَ عليه‌السلام </mark> اِتَّقُوا ظُنُونَ اَلْمُؤْمِنِينَ فَإِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى جَعَلَ اَلْحَقَّ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۲۴
هزار آینه با خود دچار کردم و دیدم اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۴
گر خاک رهش بدیده ام گل کردی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۰۱۴
اسیر بند قضا رو گشاده می باید اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۵
جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۶
آراسته آمد و چه آراستنی کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۳۱۰
آن شمع دراز قد که جز سر نکشد قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۵۲۲
از عشق حقیقی، اثری پیدا کن اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۷
از عشق اگر جگر کبابی باشی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹۱۲
سبکروان ز غم روزگار بیخبرند صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۰۴
خوشا سری که سرگشتگی رهانندش اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۸
ای باد بیک سخن دلم خوش کردی شهریار (سید محمدحسین بهجت تبریزی) : گزیدهٔ اشعار ترکی
پروانه و شمع
برق اولمادی ” قیزیم گئجه یاندیردی لاله نی اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۹
آنی که بحسن از مه و خورشید بهی اقبال لاهوری : پیام مشرق
دعا
ایکه از خمخانه فطرت بجامم ریختی میرزا قلی میلی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۳۸
زلف پر چین پی صیدم چو پراکنده کند اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۲۰
ای کز مه خود چو سایه بی نور تری رشیدالدین میبدی : ۱۵- سورة الحجر- مکیة
۳ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: «وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ» روى انس بن مالک قال: لمّا نزل قوله تعالى: «وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ» بکى رسول اللَّه (ص) بکاء شدیدا و بکى اصحابه ببکائه و لا یدرون ما نزل علیه و لم یستطع احد ان یکلّمه من اصحابه و کان رسول اللَّه (ص) اذا راى فاطمة فرح بها فانطلق عبد الرّحمن بن عوف الى باب فاطمة، فقال السّلام علیک یا بنت رسول اللَّه، قالت و علیک السّلام من انت؟ قال انا عبد الرّحمن بن عوف، قالت و ما جاء بک؟ قال ترکت رسول اللَّه (ص) باکیا حزینا و لا ندری ما نزل به جبرئیل (ع) فلبست فاطمة مشتملة من صوف خلقا فانطلقت الى رسول اللَّه (ص)، فلما دخلت على النبى (ص) نظر الیها عمر فوضع یده على رأسه و قال واحرباه، انّ قیصر و کسرى یلبسون السّندس و الحریر و ابنة رسول اللَّه (ص) فى مشملة من صوف! فسمعت فاطمة قول عمر فذکرتها للنبى (ص)، فقالت الا ترى انّ عمر یعجب من لباسى هذا فو الّذى بعثک بالکرامة ما لى و لعلى فراش منذ ایّام الّا مسک کبش نعلف علیه بالنّهار ناضحنا فاذا کان اللّیل افترشناه و انّ وسادتنا لمن ادم حشوها من سعف النّخل، ثمّ قالت فدتک نفسى یا ابه ما الّذى ابکاک، قال و کیف لا ابکى یا فاطمة و قد نزل علىّ جبرئیل بهذه الآیة: «وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ، لَها سَبْعَةُ أَبْوابٍ لِکُلِّ بابٍ مِنْهُمْ جُزْءٌ مَقْسُومٌ» و ذکر الحدیث بطوله.
غزل شمارهٔ ۶۰۴۴
در حضور بلبلان خاموش می باید شدن ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ٧٧٩
الا ای نسیم صبا از ره لطف نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش گمان مؤمن
<mark class="format"> وَ قَالَ عليه‌السلام </mark> اِتَّقُوا ظُنُونَ اَلْمُؤْمِنِينَ فَإِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى جَعَلَ اَلْحَقَّ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۲۴
هزار آینه با خود دچار کردم و دیدم اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۴
گر خاک رهش بدیده ام گل کردی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۰۱۴
اسیر بند قضا رو گشاده می باید اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۵
جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۶
آراسته آمد و چه آراستنی کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۳۱۰
آن شمع دراز قد که جز سر نکشد قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۵۲۲
از عشق حقیقی، اثری پیدا کن اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۷
از عشق اگر جگر کبابی باشی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹۱۲
سبکروان ز غم روزگار بیخبرند صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۰۴
خوشا سری که سرگشتگی رهانندش اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۸
ای باد بیک سخن دلم خوش کردی شهریار (سید محمدحسین بهجت تبریزی) : گزیدهٔ اشعار ترکی
پروانه و شمع
برق اولمادی ” قیزیم گئجه یاندیردی لاله نی اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱۹
آنی که بحسن از مه و خورشید بهی اقبال لاهوری : پیام مشرق
دعا
ایکه از خمخانه فطرت بجامم ریختی میرزا قلی میلی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۳۸
زلف پر چین پی صیدم چو پراکنده کند اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۲۰
ای کز مه خود چو سایه بی نور تری رشیدالدین میبدی : ۱۵- سورة الحجر- مکیة
۳ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: «وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ» روى انس بن مالک قال: لمّا نزل قوله تعالى: «وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ» بکى رسول اللَّه (ص) بکاء شدیدا و بکى اصحابه ببکائه و لا یدرون ما نزل علیه و لم یستطع احد ان یکلّمه من اصحابه و کان رسول اللَّه (ص) اذا راى فاطمة فرح بها فانطلق عبد الرّحمن بن عوف الى باب فاطمة، فقال السّلام علیک یا بنت رسول اللَّه، قالت و علیک السّلام من انت؟ قال انا عبد الرّحمن بن عوف، قالت و ما جاء بک؟ قال ترکت رسول اللَّه (ص) باکیا حزینا و لا ندری ما نزل به جبرئیل (ع) فلبست فاطمة مشتملة من صوف خلقا فانطلقت الى رسول اللَّه (ص)، فلما دخلت على النبى (ص) نظر الیها عمر فوضع یده على رأسه و قال واحرباه، انّ قیصر و کسرى یلبسون السّندس و الحریر و ابنة رسول اللَّه (ص) فى مشملة من صوف! فسمعت فاطمة قول عمر فذکرتها للنبى (ص)، فقالت الا ترى انّ عمر یعجب من لباسى هذا فو الّذى بعثک بالکرامة ما لى و لعلى فراش منذ ایّام الّا مسک کبش نعلف علیه بالنّهار ناضحنا فاذا کان اللّیل افترشناه و انّ وسادتنا لمن ادم حشوها من سعف النّخل، ثمّ قالت فدتک نفسى یا ابه ما الّذى ابکاک، قال و کیف لا ابکى یا فاطمة و قد نزل علىّ جبرئیل بهذه الآیة: «وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ، لَها سَبْعَةُ أَبْوابٍ لِکُلِّ بابٍ مِنْهُمْ جُزْءٌ مَقْسُومٌ» و ذکر الحدیث بطوله.
