سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۱۰۷۶۰ گوهر پیدا شد:
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۰۸
برو به گوهر
امیر گنه: «گِردهْ قمر» ته خسُوفنْ
اژدرْ به گِلْ سَرْ بَکشی کلافن
مژگونْ خنجرآسٰا بَکشی غلافنْ
پیوسته منه سوته دلْ ره شکافن
ندومّه کاین فتنه چییه،‌ای دلافن
به لافن تنه چشْ‌ها کرده بلا، فن
دوستِ عشقْ منهْ دلْ در اینگونه لافن
لافْ نزن که خوبونْ ره بفا، خلافن
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۰۹
برو به گوهر
چی ساجّمه با این‌همه تُو و تاتنْ
روزْ ره (به) کمینْ خُو، سخنْ ونهْ وٰاتنْ
خارِ مُژهْ، خینو به دیمْ تازه پاتن
دوستْ رها نکنه دامنْ تهْ، به خار اَنداتنْ
آسمونْ‌صفتْ اَنّه تَنْ مه بتٰاتنْ
ناکَسْ مَرْدمُونْ، مرْ بدینه، نَواتنْ
خینو ره خوشِ (خشه) دیده بوینینْ پاتن
خدْره گرفتارِ ناکسونْ نساتنْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۳
برو به گوهر
استادْ بنهْ روزْ که من تَنْ ره گلْ گیتنْ
کَمْ آمُو اُویِ غَمْ ره سَرْچشمه ریتنْ
اندی تومْ که اُویِ مرغْ ره تَلهْ گیتنْ
خارجْ نییه بی‌سوز و گدازْ دپیتنْ
نه باسْ اندی بُو که وَرنهْ مه مسکین تَنْ
به ته درد و غمْ جا نمونسّهْ مه تَنْ
لازمْ بَییهْ با دوستْ غمْ و درد ره گوتنْ
غَرْبالهْ منه زیله نَشئهْ دُوتنْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۷
برو به گوهر
من دوّمه که عشق، خطّ جفا کشیین
نازنین نتومّه غم و دردره چیین
ته بدی، عشقْ غَمْ‌رِهْ غَمِ سَرْ بنّیین
ته ویله و مه زیله ره فرق پرنیین
هرجا که نگاه شونه نشینه شیین
هرچیز که هوس وینه، نَوِنِهْ دیینْ
خوبون جهون تا هَسّنِهْ ته جائیینْ
چش‌رِهْ دوندی، دیم ره مه جانپشیین
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۳۳
برو به گوهر
سی وار مره جنگ کردی، منه خون‌کار تو
من ته ور بلا کَتْمهْ، گتی: هزار تو
خوشه دست و پاره‌ها کردی نگار تو
ز سییُو بکردی مه روز و روزگار تو
یک‌روز پیغوم برسی مه جان، د بار تو
دکارْ منه مهر و نئیر دیگر یار تو
مه دل به همون قول بَورْدی، قرار تو
آخر نکنّی کار ره منه کنار تو!
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۴۵
برو به گوهر
وَرْفِ لَختهْ وارنه، دوستْ گته ویهاره
ای ورفِ سَرِ جا، همه جا دیاره
هر جا مشکه روش نیشته، عطّار بی‌کاره
مه وَرْ وَلگهْ ریز و تنه وَرْ ویهاره
مه تن بسوته، دلْ ز غمْ مه پر باره
صَدْ اشتر قطار کشی، تمومْره باره
یارونْ، برارونْ! کنین زمن کناره
ترسّمه عشقِ بَلْ بئیرهْ شماره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۱
برو به گوهر
جایِ دْوَرقْ، مشکِ تتار بئیته
یا مه آههْ که گلْ رهْ غبٰارْ بئیته
زَنگیْ وَچهْ گُونْ، غافلهْ بارْ بئیته
زُحلْ سَرِ قَمرْ خشْ قرارْ بئیته
ته برفهْ کمُونْ که دیمْ کنارْ بئیته
یا آهوئه ملکِ زنگبارْ بئیته
پشتْ کردْ اُونْ دْکوهْ، ابرِ بهارْ بئیته
سیو کَمنْ به گردنْ قرارْ بئیته
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۸
برو به گوهر
سٰاتْ بکردهْ مه دوست مونندِ قیر چیه؟
گردِ گلهْ باغْ، مشکْ و عَنبرْ چه چیه؟
هر کی وَلْگه ریزونْ، گل به دارْ بدییه،
وی دُوّنهْ که مه حالْ به کجهْ رَسیْهْ
پری وَچهْ، ته چیرهْ گِل مَچّیهْ
ته بالِ مرجونْ، داغْ ره مه دلْ دَچیهْ
تو شمع و مه تَن ته پَروانهْ دَجیهْ
پاکْ بَسُوتهْ ته داغ و نئوتی چیه؟
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۹
برو به گوهر
یار دارمه یکی میون ونه قمچیه
هر کی اُونطور یارْ دارنهْ، ونهْ غَمْ چیه؟
بالا سُورسُون و میونْ تنه قمچیه
چون تو غم‌گذار (غم‌گسار) دارمه، منه غم چیه؟
هر کسْ که تنه باغِ گل ره بَچّیهْ،
ته وَرْ سَرْ نَدابُو، وی سَگِ مَچّیهْ
نَشکُفته گِلْ غَنچهْ، مه دلْ واریه
آرزوی مه دوستْ نَدوُمّه به چیه؟
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۷۰
برو به گوهر
دلْ دارمه یکی وشنْ وشنْ چچیه
مستهْ چشْ مه جه قَهرهْ، نَدوُمّه چیه؟!
ندومّه منه جرمُ و گناهْ چه چیه؟
دوستْ مره بهشْت و ناکَس ره بَچّیه
قَهر و غضَبْ و کینه شه دلْ دچیه
ته بَندوُمهْ، مه جرمُ وُ گناهْ چه چیه؟
قَهرْ بَکردهْ مه یارْ، با من اونطریه
وینگار کنه مه یارْ هر که ره بَدیه
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۷۳
برو به گوهر
صُبح اُونْ خشه، چشْ ره نظرْبو به رُوتهْ
شامْ اُونْ خشه، پا گذرْ دارهْ به کوته
روزْ اُونْ خشه، که دیم‌ها کنم به سُوته
شُو خُونیه، جُزْ فکْر وُ خیالِ مُونه
لَیْلی وَشْ هَمُونی، دَرْ نَشومّه کوته
مره که بپا نیهْ زنجیرِ موته
گَرْدُونمْ نیهْ قَولُ و زبُونْ دْروته
اینهْ وَرْ چشْ کَشمْ خاکِ کُوتهْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۷۵
برو به گوهر
اونوختْ که مرهْ شه خنه دوستْ انداته
ته بالْ مه سَرینْ بی، شُو و روز نواته
اسا دیگر جا، مهرْ به دلْ شهْ بپاته
بهِشْتِمهْ شه جان و سرْ ره به پاته
منهْ کچیکه یارکْ، مرهْ نواته
فلکْ صد هزارْ داغْ به دلْ هُو نیاته
سٰازْمّهْ زری کَوشکْ اندرینْ سراته
اُونْ روزْ سیُو بُو که نَوُو اُونجهْ جاته
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۸۲
برو به گوهر
اینه که مُونسْ و غَم‌گُسارهْ یارْمه
اینهْ چشّمه‌ی اُو به تَنْ سازگارْمه
اینه که سیُو کردْ خُرّمْ روزگارْمه
اینه که بُناگُوشْ هُونیا ئه تارْمه
اینه که رَجْبِ مُونگَ وُ ده و چهارْمه
اینه دلْ رهْ زَنّه ناوُکْ بیشُمارْمه
اینه دسته‌ی گُلْ به دَروُنه خارْمه
اینه که بَورْدهْ آروُم و صَبر وُ قرارْمه
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۸۷
برو به گوهر
دلْ دارمه یکی، تیر بَخردْ بو هزاره
تن دارمه یکی، دایِم اَندُوهْ بواره
چشْ دارمه یکی وی شو و روز که واره
جان دارمه یکی، کمّه قرْبونِ یاره
هر کَسْ که منه دوستْ ره به کینه داره
اونْ دلْ خرّهْ صَدْ تیر و همیشه ناره
ته واسّرهْ مه چشْ شو و روز که واره
غیر از تو مه دلْ دیگرِ مهْرْ نکاره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۸۸
برو به گوهر
سوایِ مه دوستْ، کَسْ نوم ره مه نَئیرهْ
هر روزْ نو به نو، امیر ته ور بَمیره
شو دارنه صحبتْ، روز جایِ دیگر (بوره) گیره
مه وَرْ سرزنشْ بُو، از جوُون و پیره
دلْ داشتمهْ یکی، تَرکشْ بساتمه تیره
روزی صد هزارْ تیرْ خورْنهْ مُونگهْ چیره
اگر کسی پَیْ به خودْ غم گیره،
منْ غَمْ پرْدارْمهْ، بَرسْ که بارْ بئیره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۸۹
برو به گوهر
اَمْرو به سریٰ چیره بدیمه حوره
جوُونی اسّٰا وُ بنمٰا غروره
گاهی به خنده، گاهی سرْ دارنه شوره
نه جایِ هنیشتنْ، نه دلْ دارْمه، بُورهْ
دلْ سُوجنهْ مه هیمه پیونْ تَنُوره
سوراخْ بَیّه دلْ، خنهْ پیُونْ زَنْبُورهْ
نارمهْ طاقتُ و دَسْ مه ندارْنه زُورهْ
یارونْ بُونهْ کَسْ شه جٰانْ بهْله بُورهْ؟
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۹۵
برو به گوهر
گُل‌دستهْ به ظُلمٰاتْ همیشه شوبی
کَسْ نیه که مه پیغُوم به ته بَوُویی
خینْ شنّهْ مه دیده و مجیک پرزویی
اونْ دَرْدْ که مره شونه، تره نَشویی
ته غمزه منه قاتله، روز و شویی
ته نازه که مه کشتنِ تیغ ره سُویی
دوست که کشتنِ دلْ ره بساته گویی
مره بمردنْ غم نیه، نیمه جویی
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۲۰۲
برو به گوهر
گتمهْ که دمی دُوستْ ره نَوینمْ جایی
هَمُونْ دَمْ منهْ جان و مه دلْ دَرْآیی
ته نَدینْ مهْ تن رشته بیِّه، وایی
شادْباشْ تو که منْ دارْمهْ اندی جفایی
تَرْسمّهْ جُوونی، اَجلْ مه سَرْ آیی
دینْگننْ به خاکْ، ته عشق مره گردْ آیی
پرسشْ هاکننْ، پرسشْ‌ره مه اَرْخایی
پرسنْ پرسنْ، ته نوم رهْ زبُونْ دَرْآیی
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۲۰۶
برو به گوهر
سامِ نیرمْ زال و رستم، کونه گودرز کَیْ؟
بَورینْ شیشه ره که پربَوُو تشین مَیْ
فرامَرزْ کو و سهرابْ کو و اَسبِ وَیْ
بُرزو کو، همه شونْ بُورْدنهْ پیاپَیْ
ایدوستْ برو تو با یکی شیشه‌ی مَیْ
تو می‌بَخری، منْ ایشمْ تی چیرهْ هَیْ
ته دَرْ احتیاجْ دارنْ صَدْ حاتمِ طَیْ
خُورْ شرمسارِ تهْ مُونگهْ دیمهْ پیاپَیْ
امیر پازواری : پنج‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۲
برو به گوهر
اَمیرْ گِنِهْ: مِنْ فِکْروُ خیٰالِمِهْ اینْ دَرْدْ
مِرِهْ کِهْ دِشِشْ ویسِّهْ، یکی نیٰاوَرْدْ
مِهْ زَرْدی زَرْدیجُوئِهْ، بَلْکِهْ اَفْزوُنْ زَرْدْ
مِنْ گَرْدْتِرینْ گَرْدِمِهْ، تِنِهْ لینگِ گَرْدْ
بَتِرْکِسِّهْ دِلْ دٰارْمِهْ، تِنِهْ عِشْقِ دَرْدْ
دِلْ کِهْ دَرْدْ کِنِّهْ، وٰاضِحْ بُونِهْ (اَزْ) رُویِ زَرْدْ
مِهْ دیمْ شَنْبِلیِهْ، گَرْ نَوّوِهْ عِشْقِ دَرْدْ
لٰا وَاللّهْ کِهْ مِهْ گُونِهْ چِنینْ بَوّوِهْ زَرْدْ
فَلِکْ اَفْسُونْ گِرِهْ، هٰا کِرْدْ مِهْ دَمْ‌رِهْ سَرْدْ
اِنْشٰالّٰا فَلِکْ زَمینْ بَخِرْدْ، بَوّوِهْ گَرْدْ