صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷۴۵
خط ز روی آتشین دلستان آمد پدید مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۰۱۵
جان و جهان، میروی، جان و جهان میبری صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۰۸
خوشا چشمی که بر روی عرقناکی نظر دارد فخرالدین عراقی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳
ای دوست، به دوستی قرینیم تو را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۵
می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا جامی : خردنامه اسکندری
بخش ۲۱ - پایان کتاب
عجب اژدهایی ست کلک دو سر صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶۱۳
از اشک ماست پاکی دامان صبحگاه صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۴
بی زبانی پرده داری می کند راز مرا مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۸۸
ای خواجه بفرما به که مانم؟ به که مانم؟ رشیدالدین میبدی : ۳- سورة آل عمران- مدنیة
۱ - النوبة الثانیة
این سوره آل عمران گفتهاند دویست آیت است، و سه هزار و چهارصد و هشتاد کلمه، و چهارده هزار و پانصد و بیست و پنج حرف. جمله بمدینه فرود آمد از آسمان عزّت، از نزدیک خداوند جلّ ثناؤه، بمصطفى صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم سعید جبیر گفت: «اوّل آیت ازین سوره که فرو آمد این بود هذا بَیانٌ لِلنَّاسِ وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِینَ» و مصطفى در بیان فضیلت این سوره گفت: هر آن کس که برخواند روز آدینه خداى عزّ و جلّ و فریشتگان او بر وى ثنا گویند، و درود فرستند، تا آن گه آفتاب فرو شود. و بروایتى دیگر مىآید که اگر شب آدینه بر خواند روز قیامت وى را دو پر دهند تا بدان دو پر اندر صراط بآسانى باز گردد. و بروایتى دیگر اگر بر اطلاق در عموم احوال و اوقات برخواند بهر آیتى وى را امانى دهند و زینهارى، فرداى قیامت اندران جسر دوزخ. این مسعود گفت: «من قرأ آل عمران فهو غنی» توانگر بحقیقت آن کس است که آل عمران داند و خواند. قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۵۳۵
«حصل ما فی الصدور» لذت جان یافتن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۹۳۱
تا سر به گریبان تماشا نکشیدیم بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۷۱
نی نقش چین نه حسن فرنگ آفریدنست ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۲۲۲
آن دل که بر او مهر تو تابان باشد قرآن کریم : با ترجمه مهدی الهی قمشهای
سورة الشمس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۲۹۹
جز این که داد سر خویش را به باد حباب مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۹۴
مرا بگرفت روحانی نگاری طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۷۰۲
بر دیده گذارم کف پایی که تو داری صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۳
نیست ظرف باده توحید، مخمور مرا صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۷۵
عشق بالا دست وجان بیقرارم داده اند
غزل شمارهٔ ۲۷۴۵
خط ز روی آتشین دلستان آمد پدید مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۰۱۵
جان و جهان، میروی، جان و جهان میبری صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۰۸
خوشا چشمی که بر روی عرقناکی نظر دارد فخرالدین عراقی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳
ای دوست، به دوستی قرینیم تو را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۵
می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا جامی : خردنامه اسکندری
بخش ۲۱ - پایان کتاب
عجب اژدهایی ست کلک دو سر صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶۱۳
از اشک ماست پاکی دامان صبحگاه صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۴
بی زبانی پرده داری می کند راز مرا مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۸۸
ای خواجه بفرما به که مانم؟ به که مانم؟ رشیدالدین میبدی : ۳- سورة آل عمران- مدنیة
۱ - النوبة الثانیة
این سوره آل عمران گفتهاند دویست آیت است، و سه هزار و چهارصد و هشتاد کلمه، و چهارده هزار و پانصد و بیست و پنج حرف. جمله بمدینه فرود آمد از آسمان عزّت، از نزدیک خداوند جلّ ثناؤه، بمصطفى صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم سعید جبیر گفت: «اوّل آیت ازین سوره که فرو آمد این بود هذا بَیانٌ لِلنَّاسِ وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِینَ» و مصطفى در بیان فضیلت این سوره گفت: هر آن کس که برخواند روز آدینه خداى عزّ و جلّ و فریشتگان او بر وى ثنا گویند، و درود فرستند، تا آن گه آفتاب فرو شود. و بروایتى دیگر مىآید که اگر شب آدینه بر خواند روز قیامت وى را دو پر دهند تا بدان دو پر اندر صراط بآسانى باز گردد. و بروایتى دیگر اگر بر اطلاق در عموم احوال و اوقات برخواند بهر آیتى وى را امانى دهند و زینهارى، فرداى قیامت اندران جسر دوزخ. این مسعود گفت: «من قرأ آل عمران فهو غنی» توانگر بحقیقت آن کس است که آل عمران داند و خواند. قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۵۳۵
«حصل ما فی الصدور» لذت جان یافتن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۹۳۱
تا سر به گریبان تماشا نکشیدیم بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۷۱
نی نقش چین نه حسن فرنگ آفریدنست ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۲۲۲
آن دل که بر او مهر تو تابان باشد قرآن کریم : با ترجمه مهدی الهی قمشهای
سورة الشمس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۲۹۹
جز این که داد سر خویش را به باد حباب مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۹۴
مرا بگرفت روحانی نگاری طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۷۰۲
بر دیده گذارم کف پایی که تو داری صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۳
نیست ظرف باده توحید، مخمور مرا صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۷۵
عشق بالا دست وجان بیقرارم داده اند
