مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۹۸۱
دارد به قدح می حرامی که مپرس مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۸۷
گر کبر بخوردهام که سرمست توام صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۱۰
ز خاک کوی تو پرواز مشکل است مرا صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۸۶۰
مادام را ز دانه صیاد دیده ایم شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۰
دردمندانیم و مانده بی دوا خواجوی کرمانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۳۵
رند و دردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم نهج البلاغه : حکمت ها
خداشناسى در حوادث روزگار
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> عَرَفْتُ اَللَّهَ سُبْحَانَهُ بِفَسْخِ اَلْعَزَائِمِ وَ حَلِّ اَلْعُقُودِ وَ نَقْضِ اَلْهِمَمِ مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۵۴
ای بیتو حیاتها فسرده کلیم کاشانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۴
دست هوسم را ز درم بیزاریست امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۳۵
سودای خوبان کم نشد، زین جان غم فرسود من صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۳۶۱
کشاکش رگ جان من اختیاری نیست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۰۹
چو تار چنگ، فلک چون نمی نواخت مرا عطار نیشابوری : باب بیست و نهم: در شوق نمودن معشوق
شمارهٔ ۸
چون مرغ دلم به دام هستی در شد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۶۳۸
سرو بستان حیا غنچه جبین می باید رشیدالدین میبدی : ۱۹- سورة مریم- مکیّة
۴ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: «جَنَّاتِ عَدْنٍ» نصب بدل من قوله الجنّة، و قیل هو نصب على المدح، و عدن فى معنى اقامة، یقال عدن بالمکان، اذا اقام به. جنّات بجمع گفت از بهر آن که هر مؤمنى را جدا گانه بهشتى خواهد بود، و گفتهاند هر مؤمنى را چهار بهشت است چنان که در سورة الرّحمن آن را بیان کرد و گفت: «وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ» پس از آن گفت: «وَ مِنْ دُونِهِما جَنَّتانِ»، و پیغامبر (ص) آن را بیان کرده و گفته: «جنتان من ذهب آنیتهما و ما فیها، و جنتان من فضة آنیتها و ما فیها. و ما بین القوم و بین ان ینظروا الى ربهم الا رداء الکبریاء على وجهه فى جنة عدن». خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵۴
هرگز به جهان چیزی جز یار نمی ماند ادیب الممالک : مقطعات
شمارهٔ ۲۱۷ - نکوهش عدلیه عصر قاجار
نشان عدل چه جوئی در این دو سر قافان امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۶۹۵
گذرد مهی و یک شب به منت گذر نباشد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۰۸
به خنده ای بنواز این دل خراب مرا شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸
چشم ما شد به نور او بینا
رباعی شمارهٔ ۹۸۱
دارد به قدح می حرامی که مپرس مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۸۷
گر کبر بخوردهام که سرمست توام صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۱۰
ز خاک کوی تو پرواز مشکل است مرا صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۸۶۰
مادام را ز دانه صیاد دیده ایم شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۰
دردمندانیم و مانده بی دوا خواجوی کرمانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۳۵
رند و دردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم نهج البلاغه : حکمت ها
خداشناسى در حوادث روزگار
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> عَرَفْتُ اَللَّهَ سُبْحَانَهُ بِفَسْخِ اَلْعَزَائِمِ وَ حَلِّ اَلْعُقُودِ وَ نَقْضِ اَلْهِمَمِ مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۵۴
ای بیتو حیاتها فسرده کلیم کاشانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۴
دست هوسم را ز درم بیزاریست امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۳۵
سودای خوبان کم نشد، زین جان غم فرسود من صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۳۶۱
کشاکش رگ جان من اختیاری نیست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۰۹
چو تار چنگ، فلک چون نمی نواخت مرا عطار نیشابوری : باب بیست و نهم: در شوق نمودن معشوق
شمارهٔ ۸
چون مرغ دلم به دام هستی در شد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۶۳۸
سرو بستان حیا غنچه جبین می باید رشیدالدین میبدی : ۱۹- سورة مریم- مکیّة
۴ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: «جَنَّاتِ عَدْنٍ» نصب بدل من قوله الجنّة، و قیل هو نصب على المدح، و عدن فى معنى اقامة، یقال عدن بالمکان، اذا اقام به. جنّات بجمع گفت از بهر آن که هر مؤمنى را جدا گانه بهشتى خواهد بود، و گفتهاند هر مؤمنى را چهار بهشت است چنان که در سورة الرّحمن آن را بیان کرد و گفت: «وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ» پس از آن گفت: «وَ مِنْ دُونِهِما جَنَّتانِ»، و پیغامبر (ص) آن را بیان کرده و گفته: «جنتان من ذهب آنیتهما و ما فیها، و جنتان من فضة آنیتها و ما فیها. و ما بین القوم و بین ان ینظروا الى ربهم الا رداء الکبریاء على وجهه فى جنة عدن». خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵۴
هرگز به جهان چیزی جز یار نمی ماند ادیب الممالک : مقطعات
شمارهٔ ۲۱۷ - نکوهش عدلیه عصر قاجار
نشان عدل چه جوئی در این دو سر قافان امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۶۹۵
گذرد مهی و یک شب به منت گذر نباشد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۰۸
به خنده ای بنواز این دل خراب مرا شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸
چشم ما شد به نور او بینا
