حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۶۵
در سِتر ابر چند توان داشت آفتاب اقبال لاهوری : زبور عجم
از مشت غبار ما صد ناله برانگیزی
از مشت غبار ما صد ناله برانگیزی امیر پازواری : چهاربیتیها
شمارهٔ ۱۰۷
امیر گنه: آسونْ نییه مَهرْ اَندوتنْ عطار نیشابوری : باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد
شمارهٔ ۱۴
اندر طلب حضرت جاوید آخر هلالی جغتایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۶
مشکل غمیست عشق، که گفتن نمی توان صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۸
بی جمالت مردمک آیینه نزدوده ای است صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۷
صبح از خورشید تابان دست بر دل مانده ای است سنایی غزنوی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۲۰۱
ای سنایی به گرد شرک مپوی مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۲۰۷
خلوتگه جان جز شکن موی تو نیست نصرالله منشی : باب الزاهد وابن عرس
بخش ۲
آوردهاند که زاهدی زنی پاکیزه اطراف را که عکس رخسارش ساقه صبح صادق را مایه داده بود و رنگ زلفش طلیعه شب را مدد کرده در حکم خودآورده بود و نیک حرص مینمود برآنچه او را فرزندی باشد چون یکچندی بگذشت و اتفاق نیفتاد نومید گشت. پس از یاس ایزد تعالی رحمت کرد و زن را حبلی پیدا آمد. پیر شاد شد و میخواست که روز و شب ذکر آن تازه میدارد. یک روزی زن را گفت: سخت زود باشد که ترا پسری آید، نام نیکوش نهم و احکام شریعت و آداب طریقت درو آموزم و در تهذیب و تربیت وترشیح او جد نمایم، چنانکه در مدت نزدیک و روزگار اندک مستحق اعمال دینی گردد و مستعد قبول کرامت آسمانی شود و ذکر او باقی ماند و از نسل او فرزندان باشد که ما را بمکان ایشان شادی دل و روشنایی چشم حاصل آید. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۵
بی غبار خط نگاهم توتیا گم کرده ای است نورعلیشاه : بخش اول
شمارهٔ ۴۷
تا بکی دم زنی ای شیخ باکراه غریب مشتاق اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۶
از عشق فتد بخرمن صبر آتش اوحدی مراغهای : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - فیمنقبت امیرالمؤمنین حسین بن علی بن ابیطالب رضیالله عنهما
این آسمان صدق و درو اختر صفاست؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۴
دل میان چار عنصر تن به سختی داده ای است جمالالدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۸۹
مرا با آن لب شیرین شبی گر خلوتی باشد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۲
شمع را بالین پر، بال و پر پروانه است سیدای نسفی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۲
آنکه می گرید به حالم چشم خونین من است کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۴۶
دل از غم بیش و کم تقدیر گذشته رشیدالدین میبدی : ۳- سورة آل عمران- مدنیة
۶ - النوبة الثانیة
قوله تعالى. إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُونَ بِآیاتِ اللَّهِ الآیة... آیات این جا قرآن و دین است بقول بعضى مفسران، و بقول بعضى: آیات اللَّه حجتهاى روشن است و برهان صادق بر وحدانیت و فردانیت خداى در کتابهاى وى، و بیرون از کتاب دلائل روشن در آفاق و در انفس بر اثبات نبوّات و شرائع، که خلق باعتبار آن محثوثاند و مامور، و الیه الاشارة بقوله: وَ کَأَیِّنْ مِنْ آیَةٍ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ یَمُرُّونَ عَلَیْها ربّ العزّة گفت: جهودان و ترسایان بآیات ما کافر شوند وَ یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ و پیغامبران را بجور و دلیرى و بنا حق میکشند. ابو عبیده جراح گفت: یا رسول اللَّه! من اشد عذابا یوم القیامة؟» ازین مردمان کرا عذاب سختتر و صعبتر باشد بروز رستخیز؟ رسول خدا جواب داد: «من قتل نبیّا او رجلا امر بمعروف او نهى عن منکر»
شمارهٔ ۶۵
در سِتر ابر چند توان داشت آفتاب اقبال لاهوری : زبور عجم
از مشت غبار ما صد ناله برانگیزی
از مشت غبار ما صد ناله برانگیزی امیر پازواری : چهاربیتیها
شمارهٔ ۱۰۷
امیر گنه: آسونْ نییه مَهرْ اَندوتنْ عطار نیشابوری : باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد
شمارهٔ ۱۴
اندر طلب حضرت جاوید آخر هلالی جغتایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۶
مشکل غمیست عشق، که گفتن نمی توان صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۸
بی جمالت مردمک آیینه نزدوده ای است صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۷
صبح از خورشید تابان دست بر دل مانده ای است سنایی غزنوی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۲۰۱
ای سنایی به گرد شرک مپوی مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۲۰۷
خلوتگه جان جز شکن موی تو نیست نصرالله منشی : باب الزاهد وابن عرس
بخش ۲
آوردهاند که زاهدی زنی پاکیزه اطراف را که عکس رخسارش ساقه صبح صادق را مایه داده بود و رنگ زلفش طلیعه شب را مدد کرده در حکم خودآورده بود و نیک حرص مینمود برآنچه او را فرزندی باشد چون یکچندی بگذشت و اتفاق نیفتاد نومید گشت. پس از یاس ایزد تعالی رحمت کرد و زن را حبلی پیدا آمد. پیر شاد شد و میخواست که روز و شب ذکر آن تازه میدارد. یک روزی زن را گفت: سخت زود باشد که ترا پسری آید، نام نیکوش نهم و احکام شریعت و آداب طریقت درو آموزم و در تهذیب و تربیت وترشیح او جد نمایم، چنانکه در مدت نزدیک و روزگار اندک مستحق اعمال دینی گردد و مستعد قبول کرامت آسمانی شود و ذکر او باقی ماند و از نسل او فرزندان باشد که ما را بمکان ایشان شادی دل و روشنایی چشم حاصل آید. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۵
بی غبار خط نگاهم توتیا گم کرده ای است نورعلیشاه : بخش اول
شمارهٔ ۴۷
تا بکی دم زنی ای شیخ باکراه غریب مشتاق اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۶
از عشق فتد بخرمن صبر آتش اوحدی مراغهای : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - فیمنقبت امیرالمؤمنین حسین بن علی بن ابیطالب رضیالله عنهما
این آسمان صدق و درو اختر صفاست؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۴
دل میان چار عنصر تن به سختی داده ای است جمالالدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۸۹
مرا با آن لب شیرین شبی گر خلوتی باشد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۸۲
شمع را بالین پر، بال و پر پروانه است سیدای نسفی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۲
آنکه می گرید به حالم چشم خونین من است کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۴۶
دل از غم بیش و کم تقدیر گذشته رشیدالدین میبدی : ۳- سورة آل عمران- مدنیة
۶ - النوبة الثانیة
قوله تعالى. إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُونَ بِآیاتِ اللَّهِ الآیة... آیات این جا قرآن و دین است بقول بعضى مفسران، و بقول بعضى: آیات اللَّه حجتهاى روشن است و برهان صادق بر وحدانیت و فردانیت خداى در کتابهاى وى، و بیرون از کتاب دلائل روشن در آفاق و در انفس بر اثبات نبوّات و شرائع، که خلق باعتبار آن محثوثاند و مامور، و الیه الاشارة بقوله: وَ کَأَیِّنْ مِنْ آیَةٍ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ یَمُرُّونَ عَلَیْها ربّ العزّة گفت: جهودان و ترسایان بآیات ما کافر شوند وَ یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ و پیغامبران را بجور و دلیرى و بنا حق میکشند. ابو عبیده جراح گفت: یا رسول اللَّه! من اشد عذابا یوم القیامة؟» ازین مردمان کرا عذاب سختتر و صعبتر باشد بروز رستخیز؟ رسول خدا جواب داد: «من قتل نبیّا او رجلا امر بمعروف او نهى عن منکر»
