فردوسی : پادشاهی خسرو پرویز
بخش ۱۰
وزان جایگه شد به پیش پدر
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۹۵۸
ظلم است که درمان خود از درد ندانی
بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۹۱
موج هرجا، در جمعیت‌گوهر زده است
امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۱۹۶۰
دوش می گفت پیر ترسایی
شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۲۰
از خرابات می رسم سرمست
نسیمی : غزلیات
شمارهٔ ۳۳
سلطان غمت را دل پردرد مقام است
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۹۱
لعل لب او که درج گوهر باشد
مولوی : دفتر سوم
بخش ۲۱۱ - رسیدن بانگ طلسمی نیم‌شب مهمان مسجد را
بشنو اکنون قصهٔ آن بانگ سخت
اوحدی مراغه‌ای : جام جم
در تصدیق کرامات اولیا
قوت نفس را مقاماتست
سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۲
چه شور است این که بر گرد سر مخمور می گردد
اوحدی مراغه‌ای : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۰۳
دلم از لعل تو یک بوسه تمنا نکند
عطار نیشابوری : باب چهل و یكم: در صفت بیچارگی عاشق
شمارهٔ ۲۹
زان روز که عشق تو به من درنگریست
فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۱۳۷
مو به موئیم دل و بهر غم یار کم است
جویای تبریزی : رباعیات
شمارهٔ ۵
ای سید عالم بده انعام مرا
حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۸۳
چندان که گفتم غم با طبیبان
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۷۲
شهری زن و مرد در رخت می‌نگرند
اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۳۱۶
کس در پی آزار دل افکار مباد
باباافضل کاشانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۴۲
دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین
عرفی شیرازی : غزلها
غزل شمارهٔ ۷۸
کوی عشق است این که در هر گام صد عاقل گم است
شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۷
هرچه بخشد خدا به ما بخشد