اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰۸
تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت صفای اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱
عشق رخت براه حقیقت سمند ما حزین لاهیجی : ودیعة البدیعه
بخش ۴۰
یاد می آیدم ز عهد پدر فیض کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۷۶
منم که شیفتهٔ زلف تو ببوی توام شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۹۹
با رخ او قمر چه کار آید سعیدا : رباعیات
شمارهٔ ۶۸
آنان که به علم خویش مغرورانند رودکی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۹
جغد که با باز و پلنگان پرد ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۴١۶
چون روزگار هست بتصحیف روز کار حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۵۴۲
مرا به دردِ دل از دوستان جدا کردند نهج البلاغه : حکمت ها
نتیجۀ شکر و دعا و توبه
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> مَا كَانَ اَللَّهُ لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ اَلشُّكْرِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ اَلزِّيَادَةِ مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۴۷۳
دوش آنچه برفت در میان تو و من فیض کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۵
شوخ آهو چشم من چون روی در صحرا کند رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۲۳ - انسی جنابذی
نام شریفش سید قطب الدین میرحاج واز فرزند زادگان جناب شاه نعمت اللّه ولی است. سیدی عزلت گزین و سالکی خلوت نشین، معاصر سلطان حسین بایقرا بوده و به روزی مقدری قناعت می‌نموده. سلطان امیر علیشیر وزیر بی نظیر او و عارف نامی، مولانا جامی به منزل او رفته، تکلفات و تعارفات ایشان را نپذیرفته صحبتی داشتند و لوای مراجعت افراشتند. بعضی از اشعار آن جناب در مجالس النفایس امیر علیشیر ضبط و بعضی در آتشکده ثبت است. هم در هرات وفات یافت. از اوست: رودکی : ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه
بخش ۸۱
ار همه خوبی و نیکی دارد او مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۸۸
صلا رندان دگرباره که آن شاه قمار آمد مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۰
چو شیر و انگبین جانا چه باشد گر درآمیزی؟ سلمان ساوجی : قطعات
قطعه شمارهٔ ۴
یک حدیثم یادگارست از پدر سنایی غزنوی : الباب الاوّل: در توحید باری تعالی
فصل اندر درجات
جانت را دوزخ آشیانه مکن اثیر اخسیکتی : غزلیات
شمارهٔ ۳۸
خوی تو باجور روزگار بسازد مولانا خالد نقشبندی : مفردات (معما به نامهای خاص)
شماره ۱۶
طمع دارد به فضل حی معبود