سعدی : غزلیات
غزل ۳۹۳
گر به رخسار چو ماهت صنما مینگرم ابن یمین فَرومَدی : قصاید
شمارهٔ ۴٣ - قصیده ایضاً له در مدح طغا یتمور خان و تهنیت ورود او
ایدل بیار مژده که شاه جهان رسید ازرقی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۷۱
از حمله سمند تو ، ز آسیب نعال اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۳۳۷
گفتی چمن بوقت گل ای همنفس خوش است ابن یمین فَرومَدی : قصاید
شمارهٔ ١٢٧ - ایضاً له در مدح نظام الدین یحیی
ساقی بیار باده که چون خلد شد چمن مشتاق اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۲۱۴
فاش از کفم ار کشیده دامن بودی ملا احمد نراقی : باب چهارم
کوتاهی و مسامحه در امر به معروف و نهی از منکر
صفت پنجم: کوتاهی و مسامحه کردن در امر به معروف و نهی از منکر است و سبب آن یا ضعف نفس است، یا طمع مالی و آن از جمله مهلکات است و ضرر آن عام، و فساد، آن تام است، زیرا اگر بساط امر به معروف و نهی از منکر پیچیده شود، و اساس آن برچیده شود، آیات نبوت از میان مردم برطرف، و احکام دین و ملت ضایع و تلف می گردد و جهل و نادانی عالم را فرو می گیرد و ضلالت و گمراهی ظاهر می شود و آثار شریعت رب العالمین فراموش،و چراغ آیین سید المرسلین خاموش، فتنه و فساد شایع، و ولایت و اهل آنها نابود و ضایع می گردند و از این جهت است که می بینی و می شنوی که در هر روزگاری که قوی النفس دینداری که حکم او نافذ و جاری بود، از علمای صاحب دیانت، یا امرای صاحب سعادت از پی این کار دامن همت بر میان زد، و در راه دین و آئین از ملامت و سرزنش مردمان أندیشه نکرد، همه مردمان به طاعات و مبرات راغب، و تحصیل علم و عمل را طالب شدند و برکات از آسمان بر ایشان نازل، و خیر دنیا و آخرت ایشان را حاصل شد و در هر زمانی که عالم عاملی، یا سلطان عادلی همت بر این امر خطیر نگماشت، و این کار عظیم را سهل انگاشت، امر مردم فاسد، و بازار علم و عمل کاسته گشته مردم به لهو و لعب مشغول، و به هوا و هوس گرفتار، و خودسر شدند و یاد خدا و فکر روز جزا را فراموش، و از باده معاصی و ملاهی مست و مدهوش گشتند. انوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶
تا ماهرویم از من رخ در حجیب دارد ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۶۴٨
امیر حیدری ایسالک مسالک حق رضیالدین آرتیمانی : رباعیات
رباعی شماره ۷۲
چون شعله به هیچ همدمی دم نزدیم شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴
این خوشست و آن خوشست و این و آن با هم خوشست ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۶۰۳
او شاه منست و من مرا ورا بنده ابوالفضل بیهقی : باقیماندهٔ مجلد پنجم
بخش ۹
چون ازین سخن فارغ شد، اعیان ری در یکدیگر نگریستند و چنان نمودند که دهشتی و حیرتی سخت بزرگ بدیشان راه نمود و اشارت کردند سوی خطیب شهر- و مردی پیر و فاضل و اسنّ و جهان گشته بود- او بر پای خاست و گفت: زندگانی ملک اسلام دراز باد، اینها در این مجلس بزرگ و این حشمت از حد گذشته از جواب عاجز شوند و محجم گردند؛ اگر رای عالی بیند، فرمان دهد یکی را از معتمدان درگاه تا بیرون بنشیند و این بندگان آنجا روند که طاهر دبیر آنجا نشیند و جواب دهند. امیر گفت: نیک آمد. و اعیان ری را بخیمه بزرگ آوردند که طاهر دبیر آنجا مینشست- و شغل همه بر وی میرفت که وی محتشمتر بود- و طاهر بیامد بنشست و پیش وی آمدند این قوم و با یکدیگر نهاده بودند که چه پاسخ دهند. طاهر گفت: جویای تبریزی : رباعیات
شمارهٔ ۳۷
در زیر فلک جای دل آسایی نیست رضیالدین آرتیمانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۲
چند ز دوران چرخ چند ز هجران یار عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶۲
لعل تو داغی نهاد بر دل بریان من صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۳۷
بادپیمایی مسلسل همچو آب از بهر چیست؟ کمالالدین اسماعیل : غزلیات
شمارهٔ ۴۲
نفس باد صبا می جنبد حکیم نزاری : دستورنامه
بخش ۲۸ - اهلیّت باده خواران
چو می روح بخشی نیاید به دست مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۲
که افسون خواند در گوشت، که ابرو پر گره داری؟
غزل ۳۹۳
گر به رخسار چو ماهت صنما مینگرم ابن یمین فَرومَدی : قصاید
شمارهٔ ۴٣ - قصیده ایضاً له در مدح طغا یتمور خان و تهنیت ورود او
ایدل بیار مژده که شاه جهان رسید ازرقی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۷۱
از حمله سمند تو ، ز آسیب نعال اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۳۳۷
گفتی چمن بوقت گل ای همنفس خوش است ابن یمین فَرومَدی : قصاید
شمارهٔ ١٢٧ - ایضاً له در مدح نظام الدین یحیی
ساقی بیار باده که چون خلد شد چمن مشتاق اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۲۱۴
فاش از کفم ار کشیده دامن بودی ملا احمد نراقی : باب چهارم
کوتاهی و مسامحه در امر به معروف و نهی از منکر
صفت پنجم: کوتاهی و مسامحه کردن در امر به معروف و نهی از منکر است و سبب آن یا ضعف نفس است، یا طمع مالی و آن از جمله مهلکات است و ضرر آن عام، و فساد، آن تام است، زیرا اگر بساط امر به معروف و نهی از منکر پیچیده شود، و اساس آن برچیده شود، آیات نبوت از میان مردم برطرف، و احکام دین و ملت ضایع و تلف می گردد و جهل و نادانی عالم را فرو می گیرد و ضلالت و گمراهی ظاهر می شود و آثار شریعت رب العالمین فراموش،و چراغ آیین سید المرسلین خاموش، فتنه و فساد شایع، و ولایت و اهل آنها نابود و ضایع می گردند و از این جهت است که می بینی و می شنوی که در هر روزگاری که قوی النفس دینداری که حکم او نافذ و جاری بود، از علمای صاحب دیانت، یا امرای صاحب سعادت از پی این کار دامن همت بر میان زد، و در راه دین و آئین از ملامت و سرزنش مردمان أندیشه نکرد، همه مردمان به طاعات و مبرات راغب، و تحصیل علم و عمل را طالب شدند و برکات از آسمان بر ایشان نازل، و خیر دنیا و آخرت ایشان را حاصل شد و در هر زمانی که عالم عاملی، یا سلطان عادلی همت بر این امر خطیر نگماشت، و این کار عظیم را سهل انگاشت، امر مردم فاسد، و بازار علم و عمل کاسته گشته مردم به لهو و لعب مشغول، و به هوا و هوس گرفتار، و خودسر شدند و یاد خدا و فکر روز جزا را فراموش، و از باده معاصی و ملاهی مست و مدهوش گشتند. انوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶
تا ماهرویم از من رخ در حجیب دارد ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۶۴٨
امیر حیدری ایسالک مسالک حق رضیالدین آرتیمانی : رباعیات
رباعی شماره ۷۲
چون شعله به هیچ همدمی دم نزدیم شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴
این خوشست و آن خوشست و این و آن با هم خوشست ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۶۰۳
او شاه منست و من مرا ورا بنده ابوالفضل بیهقی : باقیماندهٔ مجلد پنجم
بخش ۹
چون ازین سخن فارغ شد، اعیان ری در یکدیگر نگریستند و چنان نمودند که دهشتی و حیرتی سخت بزرگ بدیشان راه نمود و اشارت کردند سوی خطیب شهر- و مردی پیر و فاضل و اسنّ و جهان گشته بود- او بر پای خاست و گفت: زندگانی ملک اسلام دراز باد، اینها در این مجلس بزرگ و این حشمت از حد گذشته از جواب عاجز شوند و محجم گردند؛ اگر رای عالی بیند، فرمان دهد یکی را از معتمدان درگاه تا بیرون بنشیند و این بندگان آنجا روند که طاهر دبیر آنجا نشیند و جواب دهند. امیر گفت: نیک آمد. و اعیان ری را بخیمه بزرگ آوردند که طاهر دبیر آنجا مینشست- و شغل همه بر وی میرفت که وی محتشمتر بود- و طاهر بیامد بنشست و پیش وی آمدند این قوم و با یکدیگر نهاده بودند که چه پاسخ دهند. طاهر گفت: جویای تبریزی : رباعیات
شمارهٔ ۳۷
در زیر فلک جای دل آسایی نیست رضیالدین آرتیمانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۲
چند ز دوران چرخ چند ز هجران یار عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۶۲
لعل تو داغی نهاد بر دل بریان من صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۳۷
بادپیمایی مسلسل همچو آب از بهر چیست؟ کمالالدین اسماعیل : غزلیات
شمارهٔ ۴۲
نفس باد صبا می جنبد حکیم نزاری : دستورنامه
بخش ۲۸ - اهلیّت باده خواران
چو می روح بخشی نیاید به دست مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۲
که افسون خواند در گوشت، که ابرو پر گره داری؟
