اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۵۳۹
هرگز نکنی میل من ایعهد شکن
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۷۱
از ترک مدعاست دل من به جای خویش
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۵۴
آماده است از دل پر خون شراب ما
حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۵۹
زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی
مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۸۸
رفتم ز دست خود من در‌ بی‌خودی فتادم
احمد شاملو : هوای تازه
سمفونی تاريک
غنچه‌های یاسِ من امشب شکفته است. و ظلمتی که باغِ مرا بلعیده، از بویِ یاس‌ها معطر و خواب‌آور و خیال‌انگیز شده است.
نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش هاى والاى انصار
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام فِي مَدْحِ اَلْأَنْصَارِ </strong> هُمْ وَ اَللَّهِ رَبَّوُا اَلْإِسْلاَمَ كَمَا يُرَبَّى اَلْفِلْوُ مَعَ غَنَائِهِمْ بِأَيْدِيهِمُ اَلسِّبَاطِ وَ أَلْسِنَتِهِمُ اَلسِّلاَطِ
شاه نعمت‌الله ولی : قطعات
قطعهٔ شمارهٔ ۱۲۰
ای که می‌پوشی لباس اهل دل یک ره بدان
مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۹۷
این چه کژطبعی بود که صد هزاران غم خوریم؟
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۵
می کنم از سینه بیرون این دل افسرده را
نهج البلاغه : نامه ها
نامه به عثمان بن حنيف فرماندار بصره
<strong> و من كتاب له عليه‌السلام إلى بعض أمراء جيشه </strong> فَإِنْ عَادُوا إِلَى ظِلِّ اَلطَّاعَةِ فَذَاكَ اَلَّذِي نُحِبُّ وَ إِنْ تَوَافَتِ اَلْأُمُورُ بِالْقَوْمِ إِلَى اَلشِّقَاقِ وَ اَلْعِصْيَانِ فَانْهَدْ بِمَنْ أَطَاعَكَ إِلَى مَنْ عَصَاكَ وَ اِسْتَغْنِ بِمَنِ اِنْقَادَ مَعَكَ عَمَّنْ تَقَاعَسَ عَنْكَ
فردوسی : پادشاهی کسری نوشین روان چهل و هشت سال بود
بخش ۴ - داستان مهبود با زروان
چنین گفت موبد که بر تخت عاج
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۵۳
چون شعله سر مکش ز دل سینه تاب ما
عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۰۶
ای ساقی از آن قدح که دانی
صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۹۶
امید من به خاموشی، یکی ده گشت تا دیدم
سعدی : غزلیات
غزل ۲۷۳
هفته‌ای می‌رود از عمر و به ده روز کشید
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۸۲
امشب خیال زلف تو از چشم تر گذشت
سلمان ساوجی : قطعات
قطعه شمارهٔ ۹۹
کدام پیک مبارک قدم دعای مرا
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷۳۴
کی به عاشق بوسه آن لعل لب میگون دهد؟
رشیدالدین میبدی : ۴۲- سورة الشورى - مکیه
۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: فَما أُوتِیتُمْ مِنْ شَیْ‏ءٍ، هر چه شما را دادند از چیز، فَمَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا آن ناپاینده است برسیدنى در زندگانى این جهان، وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ وَ أَبْقى‏، و آنج بنزدیک اللَّه است، به است و پاینده‏تر، لِلَّذِینَ آمَنُوا، ایشان را که بگرویدند، وَ عَلى‏ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ (۳۶) و بخداوند خویش پشتى میدارند.