اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۵۳۹
هرگز نکنی میل من ایعهد شکن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۷۱
از ترک مدعاست دل من به جای خویش صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۵۴
آماده است از دل پر خون شراب ما حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۵۹
زین خوش رقم که بر گل رخسار میکشی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۸۸
رفتم ز دست خود من در بیخودی فتادم احمد شاملو : هوای تازه
سمفونی تاريک
غنچههای یاسِ من امشب شکفته است. و ظلمتی که باغِ مرا بلعیده، از بویِ یاسها معطر و خوابآور و خیالانگیز شده است. نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش هاى والاى انصار
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام فِي مَدْحِ اَلْأَنْصَارِ </strong> هُمْ وَ اَللَّهِ رَبَّوُا اَلْإِسْلاَمَ كَمَا يُرَبَّى اَلْفِلْوُ مَعَ غَنَائِهِمْ بِأَيْدِيهِمُ اَلسِّبَاطِ وَ أَلْسِنَتِهِمُ اَلسِّلاَطِ شاه نعمتالله ولی : قطعات
قطعهٔ شمارهٔ ۱۲۰
ای که میپوشی لباس اهل دل یک ره بدان مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۹۷
این چه کژطبعی بود که صد هزاران غم خوریم؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۵
می کنم از سینه بیرون این دل افسرده را نهج البلاغه : نامه ها
نامه به عثمان بن حنيف فرماندار بصره
<strong> و من كتاب له عليهالسلام إلى بعض أمراء جيشه </strong> فَإِنْ عَادُوا إِلَى ظِلِّ اَلطَّاعَةِ فَذَاكَ اَلَّذِي نُحِبُّ وَ إِنْ تَوَافَتِ اَلْأُمُورُ بِالْقَوْمِ إِلَى اَلشِّقَاقِ وَ اَلْعِصْيَانِ فَانْهَدْ بِمَنْ أَطَاعَكَ إِلَى مَنْ عَصَاكَ وَ اِسْتَغْنِ بِمَنِ اِنْقَادَ مَعَكَ عَمَّنْ تَقَاعَسَ عَنْكَ فردوسی : پادشاهی کسری نوشین روان چهل و هشت سال بود
بخش ۴ - داستان مهبود با زروان
چنین گفت موبد که بر تخت عاج صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۵۳
چون شعله سر مکش ز دل سینه تاب ما عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۰۶
ای ساقی از آن قدح که دانی صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۹۶
امید من به خاموشی، یکی ده گشت تا دیدم سعدی : غزلیات
غزل ۲۷۳
هفتهای میرود از عمر و به ده روز کشید صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۸۲
امشب خیال زلف تو از چشم تر گذشت سلمان ساوجی : قطعات
قطعه شمارهٔ ۹۹
کدام پیک مبارک قدم دعای مرا صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷۳۴
کی به عاشق بوسه آن لعل لب میگون دهد؟ رشیدالدین میبدی : ۴۲- سورة الشورى - مکیه
۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: فَما أُوتِیتُمْ مِنْ شَیْءٍ، هر چه شما را دادند از چیز، فَمَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا آن ناپاینده است برسیدنى در زندگانى این جهان، وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ وَ أَبْقى، و آنج بنزدیک اللَّه است، به است و پایندهتر، لِلَّذِینَ آمَنُوا، ایشان را که بگرویدند، وَ عَلى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ (۳۶) و بخداوند خویش پشتى میدارند.
شمارهٔ ۵۳۹
هرگز نکنی میل من ایعهد شکن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۷۱
از ترک مدعاست دل من به جای خویش صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۵۴
آماده است از دل پر خون شراب ما حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۵۹
زین خوش رقم که بر گل رخسار میکشی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۸۸
رفتم ز دست خود من در بیخودی فتادم احمد شاملو : هوای تازه
سمفونی تاريک
غنچههای یاسِ من امشب شکفته است. و ظلمتی که باغِ مرا بلعیده، از بویِ یاسها معطر و خوابآور و خیالانگیز شده است. نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش هاى والاى انصار
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام فِي مَدْحِ اَلْأَنْصَارِ </strong> هُمْ وَ اَللَّهِ رَبَّوُا اَلْإِسْلاَمَ كَمَا يُرَبَّى اَلْفِلْوُ مَعَ غَنَائِهِمْ بِأَيْدِيهِمُ اَلسِّبَاطِ وَ أَلْسِنَتِهِمُ اَلسِّلاَطِ شاه نعمتالله ولی : قطعات
قطعهٔ شمارهٔ ۱۲۰
ای که میپوشی لباس اهل دل یک ره بدان مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۹۷
این چه کژطبعی بود که صد هزاران غم خوریم؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۵
می کنم از سینه بیرون این دل افسرده را نهج البلاغه : نامه ها
نامه به عثمان بن حنيف فرماندار بصره
<strong> و من كتاب له عليهالسلام إلى بعض أمراء جيشه </strong> فَإِنْ عَادُوا إِلَى ظِلِّ اَلطَّاعَةِ فَذَاكَ اَلَّذِي نُحِبُّ وَ إِنْ تَوَافَتِ اَلْأُمُورُ بِالْقَوْمِ إِلَى اَلشِّقَاقِ وَ اَلْعِصْيَانِ فَانْهَدْ بِمَنْ أَطَاعَكَ إِلَى مَنْ عَصَاكَ وَ اِسْتَغْنِ بِمَنِ اِنْقَادَ مَعَكَ عَمَّنْ تَقَاعَسَ عَنْكَ فردوسی : پادشاهی کسری نوشین روان چهل و هشت سال بود
بخش ۴ - داستان مهبود با زروان
چنین گفت موبد که بر تخت عاج صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۵۳
چون شعله سر مکش ز دل سینه تاب ما عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۰۶
ای ساقی از آن قدح که دانی صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۹۶
امید من به خاموشی، یکی ده گشت تا دیدم سعدی : غزلیات
غزل ۲۷۳
هفتهای میرود از عمر و به ده روز کشید صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۸۲
امشب خیال زلف تو از چشم تر گذشت سلمان ساوجی : قطعات
قطعه شمارهٔ ۹۹
کدام پیک مبارک قدم دعای مرا صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷۳۴
کی به عاشق بوسه آن لعل لب میگون دهد؟ رشیدالدین میبدی : ۴۲- سورة الشورى - مکیه
۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: فَما أُوتِیتُمْ مِنْ شَیْءٍ، هر چه شما را دادند از چیز، فَمَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا آن ناپاینده است برسیدنى در زندگانى این جهان، وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ وَ أَبْقى، و آنج بنزدیک اللَّه است، به است و پایندهتر، لِلَّذِینَ آمَنُوا، ایشان را که بگرویدند، وَ عَلى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ (۳۶) و بخداوند خویش پشتى میدارند.
