عطار نیشابوری : بخش یازدهم
الحکایه و التمثیل
ز رب العزه اندر خواست داود ملک‌الشعرای بهار : قطعات
شمارهٔ ۱۴۱ - تاریخ موزه
در عهد شهنشاه جوانبخت رضا شاه صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۶۰۸
می کشداز بی هنر کلفت هنرور بیشتر عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۲۳
دستم نرسد به زلف چون شستش ملک‌الشعرای بهار : رباعیات
شمارهٔ ۶۴
زان نرگس نیم مست مستم کردی قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۴۶۵
ما در طلب دوست فراوان بدویدیم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۲۶۷
وقت است از شکوفه چمن سیمتن شود عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۵۹
صبح بر افراخت علم ای غلام مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۲۸
دل رفت بر کسیکه بیماش خوش است صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۳۴
طومار زلف شرح پریشانی من است صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۰۴۷
از سرانجام سفر غافل نمی باید شدن مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۷۷۲
چند گهی فاتحه خوانت کنم صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۲۳۶
ما را کنار و بوس توقع ز یار نیست رشیدالدین میبدی : ۵- سورة المائدة- مدنیة
۱۶ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: وَ إِذْ قالَ اللَّهُ یا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الایة از روى اشارت بر ذوق جوانمردان طریقت این سؤال تشریف است نه خطاب تعنیف، که مراد براءت ساحت عیسى است و پاکى وى از گفتار تثلیث، که ترسایان برو بستند، و بر وى دعوى کردند، و عیسى ادب خطاب نگه داشت، که بجواب ابتدا بثناء حق کرد جل جلاله نه بتزکیت خویش، گفت: سُبْحانَکَ اى انزهت تنزیها عمّا لا یلیق بوصفک. پس گفت: ما یَکُونُ لِی أَنْ أَقُولَ ما لَیْسَ لِی بِحَقٍّ بار خدایا! چون از قبل تو برسالت مخصوصم، شرط نبوت عصمت باشد، چون روا بود که آن گویم که نه شرط رسالت بود؟! إِنْ کُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ! اگر گفته‏ام، خود دانسته‏اى، و واثقم بآنکه تو میدانى که نگفته‏ام. ملک‌الشعرای بهار : رباعیات
شمارهٔ ۶۳ - برای وثوق ا‌لدوله به فرنگستان فرستاده شد
ای خواجهٔ راد و مشفق دیرینه رشیدالدین میبدی : ۵۰ - سورة ق‏
۲ - النوبة الثانیة
قوله: وَ جاءَتْ سَکْرَةُ الْمَوْتِ، اى غمرة الموت و شدته الى ان تغشى الانسان و تغلب على عقله بِالْحَقِّ یعنى ببیان ما یصیر الیه الانسان بعد موته من جنة او نار و قیل بِالْحَقِّ، اى بامر اللَّه و حکمه الذى عمّ به جمیع الاحیاء و قیل بما یؤل الیه الامر من السعادة و الشقاوة. رشیدالدین میبدی : ۶- سورة الانعام‏
۱۱ - النوبة الاولى
قوله تعالى: وَ تِلْکَ حُجَّتُنا و آن جواب که ابراهیم داد حجّت جستن ایشان را آتَیْناها إِبْراهِیمَ عَلى‏ قَوْمِهِ ما تلقین کردیم ابراهیم را بر قوم خویش نَرْفَعُ دَرَجاتٍ مَنْ نَشاءُ مى‏برداریم درجتهاى آن را که خواهیم إِنَّ رَبَّکَ حَکِیمٌ عَلِیمٌ (۸۳) که خداوند تو دانایى است راست دان. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۳۱
خضر چشم حیات از آب حیوان سخن دارد نهج البلاغه : حکمت ها
هشدار از مهلت و آزمایش خداوند
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِ وَ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ وَ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ اَلْقَوْلِ فِيهِ وَ مَا اِبْتَلَى اَللَّهُ سُبْحَانَهُ أَحَداً بِمِثْلِ اَلْإِمْلاَءِ لَهُ مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۹۲
ای کهربای عشقت، دل را به خود کشیده