انوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۰
دردا و دریغا که دل از دست بدادم مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۴
طاووس توام جلوه گر حسن تو دوست حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۳
چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۳
ایزد که جهان ساخته قدرت اوست مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۱
ای دل سر همتم که چون چرخ فروست رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۲۷ - شهاب ترشیزی
اسم شریفش میرزا عبداللّه و از کمالات صوری و معنوی آگاه، و اجدادش به حکومت این قصبه سرافراز و به مزید عز و جاه ممتاز. غرض، خود در شباب از منادمت سلاطین کامیاب و به لقب خانی مشعوف و به سخن سنجی معروف. در زمان زندیه به عراق و فارس آمده به خراسان مراجعت کرده. شاه محمود افغان او را به هرات خواسته و مد‌ها مدحت شاه آراسته. اغلب اهالی هری را اهاجی رکیکه گفته و آخر مسلک ترک و تجرید پذیرفته. از ملازمت و منادمت نفور و به عبادت و مجاهدت مشهور. در صحبت مشایخ معاصرین تحصیل مراتب عرفانیه کرده. در سنهٔ ۱۲۱۶ وفات یافته. اشعارش از صدهزار متجاوز و خمسه و دیوانش هنوز دیده نشده. بهرام نامه و یوسف و زلیخا و عقد گهر در علم نجوم از کتب اوست. بعضی از قصاید که در مدایح حضرات ائمهٔ هدی عرض کرده ملاحظه شد. از طرز کلامش کمال قدرت معلوم و علو طبعش مفهوم می‌شود. غرض، از فحول شعرای معاصرین بوده. این چند بیت در نصایح و مواعظ فرموده: مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۰
عشقش که چو جان است نهان در رگ و پوست مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۹
در دیده و دل نقش تو از بسکه نکوست بلند اقبال : بخش دوم - داستان گل و بلبل
بخش ۲۱ - شفیع کردن بلبل تاک را نزد گل
به آه و فغان گفت بلبل به تاک مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۸
در کار جهان نگر گرت تکیه بر اوست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۲۶
کم نیست جگرداری پیران ز جوانها مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۷
زان غم که به رویم آمد از کرده دوست مشتاق اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰۷
غمگین تور است از طرب غم خوشتر عطار نیشابوری : باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع
شمارهٔ ۲۷
شمع آمد و گفت: نی غمم میبرسد مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۶
چون نیست ترا مهر و وفا در رگ و پوست صغیر اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۱۶
چرا همیشه نه پیچان چو تار موی تو باشم لبیبی : ابیات پراکنده در لغت نامه اسدی و مجمع الفرس سروری و فرهنگ جهانگیری و رشیدی
شمارهٔ ۹۹ - به شاهد لغت رنبه، بمعنی موی زهار
آنگاه که من هجات گویم مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۵
چشمم که سرشک را روائی داده ست امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۸
چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را پروین اعتصامی : مثنویات، تمثیلات و مقطعات
آتش دل
به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر
غزل شمارهٔ ۱۹۰
دردا و دریغا که دل از دست بدادم مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۴
طاووس توام جلوه گر حسن تو دوست حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۳
چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۳
ایزد که جهان ساخته قدرت اوست مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۱
ای دل سر همتم که چون چرخ فروست رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۲۷ - شهاب ترشیزی
اسم شریفش میرزا عبداللّه و از کمالات صوری و معنوی آگاه، و اجدادش به حکومت این قصبه سرافراز و به مزید عز و جاه ممتاز. غرض، خود در شباب از منادمت سلاطین کامیاب و به لقب خانی مشعوف و به سخن سنجی معروف. در زمان زندیه به عراق و فارس آمده به خراسان مراجعت کرده. شاه محمود افغان او را به هرات خواسته و مد‌ها مدحت شاه آراسته. اغلب اهالی هری را اهاجی رکیکه گفته و آخر مسلک ترک و تجرید پذیرفته. از ملازمت و منادمت نفور و به عبادت و مجاهدت مشهور. در صحبت مشایخ معاصرین تحصیل مراتب عرفانیه کرده. در سنهٔ ۱۲۱۶ وفات یافته. اشعارش از صدهزار متجاوز و خمسه و دیوانش هنوز دیده نشده. بهرام نامه و یوسف و زلیخا و عقد گهر در علم نجوم از کتب اوست. بعضی از قصاید که در مدایح حضرات ائمهٔ هدی عرض کرده ملاحظه شد. از طرز کلامش کمال قدرت معلوم و علو طبعش مفهوم می‌شود. غرض، از فحول شعرای معاصرین بوده. این چند بیت در نصایح و مواعظ فرموده: مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۰
عشقش که چو جان است نهان در رگ و پوست مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۹
در دیده و دل نقش تو از بسکه نکوست بلند اقبال : بخش دوم - داستان گل و بلبل
بخش ۲۱ - شفیع کردن بلبل تاک را نزد گل
به آه و فغان گفت بلبل به تاک مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۸
در کار جهان نگر گرت تکیه بر اوست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۲۶
کم نیست جگرداری پیران ز جوانها مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۷
زان غم که به رویم آمد از کرده دوست مشتاق اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰۷
غمگین تور است از طرب غم خوشتر عطار نیشابوری : باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع
شمارهٔ ۲۷
شمع آمد و گفت: نی غمم میبرسد مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۶
چون نیست ترا مهر و وفا در رگ و پوست صغیر اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۱۶
چرا همیشه نه پیچان چو تار موی تو باشم لبیبی : ابیات پراکنده در لغت نامه اسدی و مجمع الفرس سروری و فرهنگ جهانگیری و رشیدی
شمارهٔ ۹۹ - به شاهد لغت رنبه، بمعنی موی زهار
آنگاه که من هجات گویم مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۵
چشمم که سرشک را روائی داده ست امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۸
چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را پروین اعتصامی : مثنویات، تمثیلات و مقطعات
آتش دل
به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر
