محمد کوسج : برزونامه (بخش کهن)
بخش ۲۲ - گفتار در گرفتار شدن گستهم به دست سوسن رامشگر
چو مر گیو را برد پرخاشخر صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۶۶۰
آسایش تن غافلم از یاد خدا کرد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۲۶۷
آه ما با دل جانان چه تواند کردن؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۰۵۲
با هوسناکان چنین گر آشنا خواهی شدن واعظ قزوینی : مثنویات
شمارهٔ ۱۰
کشیدند گردون تکی با شکوه رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۵۴ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: لِلَّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ در همه قرآن سماوات بلفظ جمع است، و ارض بلفظ وحدان، اما گفت وَ مِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ در قرآن همین یک جاى است که هفت زمین درو مسمّى است. و نیز در همه قرآن سمع بلفظ وحدان است و ابصار بلفظ جمع، همچون ظلمات و نور وَ إِنْ تُبْدُوا ما فِی أَنْفُسِکُمْ أَوْ تُخْفُوهُ علماء تفسیر مختلفاند که این خاص است یا عام، گروهى گفتند خاص است، آن گه در تخصیص آن نیز مختلف شدند. مجاهد گفت این در اقامت و کتمان شهادت مخصوص است، که در ابتداء آیت ذکر آن رفته و گفته وَ لا تَکْتُمُوا الشَّهادَةَ مقاتل گفت این آیت خصوصا بدان آمد که گروهى مؤمنان میل داشتند بکافران، و دوستى ایشان در دل گرفته، رب العالمین گفت اگر آشکارا کنید آنچه در دل دارید از دوستى کافران یا پنهان دارید و بیرون ندهید، اللَّه شما را بآن شمار کند، همانست که جاى دیگر گفت قُلْ إِنْ تُخْفُوا ما فِی صُدُورِکُمْ أَوْ تُبْدُوهُ یَعْلَمْهُ اللَّهُ و فى الخبر «ان اللَّه تعالى اخذ المیثاق على کل مؤمن ان یبغض کل منافق، و على کل منافق ان یبغض کل مؤمن» و قال «من احب قوما و الاهم حشر معهم یوم القیمة.» صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۷۵۶
اثر ز غنچه درین گلستان نمی بینم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۳۱
هر سخنسازی به آن آیینه رو همخانه شد کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۱
ای دل اگرت بوصل دلدار هواست عطار نیشابوری : پندنامه
در بیان مخالفت نفس اماره
عاقل آن باشد که او شاکر بود صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۶۲
فروغ دل مرا از نور مهر و مه غنی دارد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۱۵۰
شده است هرسو برتنم فتیله داغ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۹۱
از سر من مغز را سودا برون می آورد سنایی غزنوی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۹ - در وحدانیت ذات باری
ای ذات تو ناشده مصور اهلی شیرازی : قصاید
شمارهٔ ۳۶ - در مدح سید شریف گوید
شکر خدا که مژده راحت فرا رسید محمد کوسج : برزونامه (بخش کهن)
بخش ۲۹ - گفتار در رزم برزو و دستان و رسیدن افراسیاب با لشکر در آن رزمگاه قسمت دوم
چو بشنید زو پیلسم این سخن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۱
از سرشک تلخ خود باشد شراب ناب ما صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۰
گر زند آتش به جان رویش چنین آیینه را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۹۳۲
ما طالع جمعیت اسباب نداریم طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۳۷۴
در ساز فغانم ره آواز غلط شد
بخش ۲۲ - گفتار در گرفتار شدن گستهم به دست سوسن رامشگر
چو مر گیو را برد پرخاشخر صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۶۶۰
آسایش تن غافلم از یاد خدا کرد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۲۶۷
آه ما با دل جانان چه تواند کردن؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۰۵۲
با هوسناکان چنین گر آشنا خواهی شدن واعظ قزوینی : مثنویات
شمارهٔ ۱۰
کشیدند گردون تکی با شکوه رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۵۴ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: لِلَّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ در همه قرآن سماوات بلفظ جمع است، و ارض بلفظ وحدان، اما گفت وَ مِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ در قرآن همین یک جاى است که هفت زمین درو مسمّى است. و نیز در همه قرآن سمع بلفظ وحدان است و ابصار بلفظ جمع، همچون ظلمات و نور وَ إِنْ تُبْدُوا ما فِی أَنْفُسِکُمْ أَوْ تُخْفُوهُ علماء تفسیر مختلفاند که این خاص است یا عام، گروهى گفتند خاص است، آن گه در تخصیص آن نیز مختلف شدند. مجاهد گفت این در اقامت و کتمان شهادت مخصوص است، که در ابتداء آیت ذکر آن رفته و گفته وَ لا تَکْتُمُوا الشَّهادَةَ مقاتل گفت این آیت خصوصا بدان آمد که گروهى مؤمنان میل داشتند بکافران، و دوستى ایشان در دل گرفته، رب العالمین گفت اگر آشکارا کنید آنچه در دل دارید از دوستى کافران یا پنهان دارید و بیرون ندهید، اللَّه شما را بآن شمار کند، همانست که جاى دیگر گفت قُلْ إِنْ تُخْفُوا ما فِی صُدُورِکُمْ أَوْ تُبْدُوهُ یَعْلَمْهُ اللَّهُ و فى الخبر «ان اللَّه تعالى اخذ المیثاق على کل مؤمن ان یبغض کل منافق، و على کل منافق ان یبغض کل مؤمن» و قال «من احب قوما و الاهم حشر معهم یوم القیمة.» صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۷۵۶
اثر ز غنچه درین گلستان نمی بینم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۳۱
هر سخنسازی به آن آیینه رو همخانه شد کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۱
ای دل اگرت بوصل دلدار هواست عطار نیشابوری : پندنامه
در بیان مخالفت نفس اماره
عاقل آن باشد که او شاکر بود صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۶۲
فروغ دل مرا از نور مهر و مه غنی دارد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۱۵۰
شده است هرسو برتنم فتیله داغ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۹۱
از سر من مغز را سودا برون می آورد سنایی غزنوی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۹ - در وحدانیت ذات باری
ای ذات تو ناشده مصور اهلی شیرازی : قصاید
شمارهٔ ۳۶ - در مدح سید شریف گوید
شکر خدا که مژده راحت فرا رسید محمد کوسج : برزونامه (بخش کهن)
بخش ۲۹ - گفتار در رزم برزو و دستان و رسیدن افراسیاب با لشکر در آن رزمگاه قسمت دوم
چو بشنید زو پیلسم این سخن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۱
از سرشک تلخ خود باشد شراب ناب ما صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۰
گر زند آتش به جان رویش چنین آیینه را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۹۳۲
ما طالع جمعیت اسباب نداریم طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۳۷۴
در ساز فغانم ره آواز غلط شد
