مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷۳۴
ای بیتو حرام زندگانی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۵۶
چراغ راه ندارد به بزم روشن ما صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۵۷۸
عارف از راه به سجاده تقوی نرود سعدی : غزلیات
غزل ۴۹۸
قیمت گل برود چون تو به گلزار آیی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۵۵
شدیم پیر و نشد تر دو چشم بی نم ما مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۰۴
تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۷۱
چون نمایی آن رخ گلرنگ را حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۷
ستارهای بدرخشید و ماه مجلس شد رشیدالدین میبدی : ۱۸- سورة الکهف- مکیة
۴ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: «وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا رَجُلَیْنِ» یعنى لابى جهل و لاخیه الحرث ابنى هشام بن المغیرة بن عبد اللَّه بن عمرو بن مخزوم حین اسلم الحرث و ثبت ابو جهل على کفره. و قیل هما اخوان من اهل مکّة احدهما مؤمن و الآخر کافر و اسم المؤمن ابو سلمة عبد اللَّه بن عبد الاسد بن عبد باللیل زوج امّ سلمة قبل النّبی (ص)، و الآخر کافر و هو الاسود بن عبد الاسد میگوید مثل زن این دو برادران را بآن دو مرد که در روزگار پیش بودند. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۵۴
به هر ترنمی از جای می رود دل ما کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۴
آیین ستمگری که عالم دراد سعدی : غزلیات
غزل ۹۳
یار من آن که لطف خداوند یار اوست صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۷۵۶
بازیچهٔ نسیم خزانند لالهها قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۲۱۴
در حسن و جمالی که تو داری چه توان گفت؟ رشیدالدین میبدی : ۲۰- سورة طه- مکیّة
۵ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: «یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ» الایة. نفخ اسرافیل در صور نشان قیامتست، و اظهار سیاست و هیبت الهیت. یک بار بدمد همه زندگان مرده شوند، بار دیگر بدمد همه مردگان زنده شوند، صور یکى، و دمنده یکى، و آواز یکى، گاه زنده مرده شود، گاه مرده زنده شود، تا بدانى که احیا و افناء خلق بقدرت ملکست نه بنفخه ملک. عطار نیشابوری : بخش هشتم
الحكایة و التمثیل
گفت چون صحرا همه پربرف گشت جلال عضد : رباعیّات
شمارهٔ ۲۵
گویند که ماه روزه نزدیک رسید صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۸۱۲
بر شیشه و پیاله ظفر یافت دست ما امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۸۰ - جدائی افگندن تیغ زبان بد گویان میان عاشق و معشوق، و روان شدن دول رانی از خانهٔ دولت سوی کشک لعل، و در فراق خضر خان، از دود آه، کوشک لعل را سیاه گردانیدن
چو اصحاب غرض گفتند هر چیز صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۵۳
رسیده است به آفاق صیت دولت ما
غزل شمارهٔ ۲۷۳۴
ای بیتو حرام زندگانی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۵۶
چراغ راه ندارد به بزم روشن ما صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۵۷۸
عارف از راه به سجاده تقوی نرود سعدی : غزلیات
غزل ۴۹۸
قیمت گل برود چون تو به گلزار آیی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۵۵
شدیم پیر و نشد تر دو چشم بی نم ما مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۰۴
تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۷۱
چون نمایی آن رخ گلرنگ را حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۷
ستارهای بدرخشید و ماه مجلس شد رشیدالدین میبدی : ۱۸- سورة الکهف- مکیة
۴ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: «وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا رَجُلَیْنِ» یعنى لابى جهل و لاخیه الحرث ابنى هشام بن المغیرة بن عبد اللَّه بن عمرو بن مخزوم حین اسلم الحرث و ثبت ابو جهل على کفره. و قیل هما اخوان من اهل مکّة احدهما مؤمن و الآخر کافر و اسم المؤمن ابو سلمة عبد اللَّه بن عبد الاسد بن عبد باللیل زوج امّ سلمة قبل النّبی (ص)، و الآخر کافر و هو الاسود بن عبد الاسد میگوید مثل زن این دو برادران را بآن دو مرد که در روزگار پیش بودند. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۵۴
به هر ترنمی از جای می رود دل ما کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۴
آیین ستمگری که عالم دراد سعدی : غزلیات
غزل ۹۳
یار من آن که لطف خداوند یار اوست صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۷۵۶
بازیچهٔ نسیم خزانند لالهها قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۲۱۴
در حسن و جمالی که تو داری چه توان گفت؟ رشیدالدین میبدی : ۲۰- سورة طه- مکیّة
۵ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: «یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ» الایة. نفخ اسرافیل در صور نشان قیامتست، و اظهار سیاست و هیبت الهیت. یک بار بدمد همه زندگان مرده شوند، بار دیگر بدمد همه مردگان زنده شوند، صور یکى، و دمنده یکى، و آواز یکى، گاه زنده مرده شود، گاه مرده زنده شود، تا بدانى که احیا و افناء خلق بقدرت ملکست نه بنفخه ملک. عطار نیشابوری : بخش هشتم
الحكایة و التمثیل
گفت چون صحرا همه پربرف گشت جلال عضد : رباعیّات
شمارهٔ ۲۵
گویند که ماه روزه نزدیک رسید صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۸۱۲
بر شیشه و پیاله ظفر یافت دست ما امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۸۰ - جدائی افگندن تیغ زبان بد گویان میان عاشق و معشوق، و روان شدن دول رانی از خانهٔ دولت سوی کشک لعل، و در فراق خضر خان، از دود آه، کوشک لعل را سیاه گردانیدن
چو اصحاب غرض گفتند هر چیز صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۵۳
رسیده است به آفاق صیت دولت ما
