صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۶۷۸
ز درد و داغ، دل تیره دیده ور گردد عنصری بلخی : رباعیات
شمارهٔ ۲۱
از مشک حصار گل خود روی که دید صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۱
با فقیری در سخاوت بی نظیر عالمم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۲
شمع فانوسم که در پرده است اشک افشاندنم جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۳۴۴
قسمت هر کس زنعمت خانه اش پیمانه ای است عطار نیشابوری : بخش هفدهم
(۱۱) حکایت مسلمان شدن یهودی وحال او
یکی پیر معمّر بود در شام رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۱۳۰ - کاهلی کابلی عَلَیهِ الرَّحْمَةُ
ابوالقاسم نجم الدین محمدش نام بود و در سن شباب کسب علوم در پیش مولانا عبدالرحمن جامی نمود. بنابر علو همت و سُموٌ فطرت به علوم رسمیه قناعت نکرده، روی به علم باطن آورد. به خدمت جمعی رسید و ارادت نگزید. به هندوستان رفت. به خدمت سید محمد هاشم شاه کرمانی الاصل دهلوی الموطن مشهور به شاه جهانگیر رسید و ارادت آن سید والامقام را گزید. از اماجد طریقهٔ سلسلهٔ نعمت اللهیّه محسوب و عارج معارج عالیه شد. وفاتش در سنهٔ ۹۸۸ در اگره هندوستان بود. این چند بیت از او نوشته شد: مولوی : دفتر اول
بخش ۸ - دریافتن آن ولی رنج را و عرض کردن رنج او را پیش پادشاه
بعد از آن برخاست و عزم شاه کرد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۳
یوسفستان گشت دنیا از نظر پوشیدنم عرفی شیرازی : غزلها
غزل شمارهٔ ۳۶۵
شراب یاس به جام و سبوی ما بگذار صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۴
خنده بر حال گرانباران دنیا می زنم اوحدی مراغه‌ای : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹۹
همه عالم پرست ازین منظور سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۷۸
اضطراب دلم از شوق تو دیدن دارد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۵
چند روزی از در میخانه سروا می زنم عنصری بلخی : قصاید
شمارهٔ ۱۹ - در مدح امیر نصر بن ناصر الدین سبکتگین
ای پری روی آدمی پیکر صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۶
مشت آبی بر رخ از اشک ندامت می زنم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۷
تیغ سیرابم دم از پاکی گوهر می زنم مشتاق اصفهانی : ماده تاریخ
شمارهٔ ۱۵ - فرار اشراف از اصفهان
ز تیغ خسرو صاحب قرآن سلطان داراشأن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۸
همتی یاران که جوشی از ته دل می زنم ادیب صابر : رباعیات
شمارهٔ ۲
ساقی چو به من دهد می گلگون را
غزل شمارهٔ ۳۶۷۸
ز درد و داغ، دل تیره دیده ور گردد عنصری بلخی : رباعیات
شمارهٔ ۲۱
از مشک حصار گل خود روی که دید صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۱
با فقیری در سخاوت بی نظیر عالمم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۲
شمع فانوسم که در پرده است اشک افشاندنم جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۳۴۴
قسمت هر کس زنعمت خانه اش پیمانه ای است عطار نیشابوری : بخش هفدهم
(۱۱) حکایت مسلمان شدن یهودی وحال او
یکی پیر معمّر بود در شام رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۱۳۰ - کاهلی کابلی عَلَیهِ الرَّحْمَةُ
ابوالقاسم نجم الدین محمدش نام بود و در سن شباب کسب علوم در پیش مولانا عبدالرحمن جامی نمود. بنابر علو همت و سُموٌ فطرت به علوم رسمیه قناعت نکرده، روی به علم باطن آورد. به خدمت جمعی رسید و ارادت نگزید. به هندوستان رفت. به خدمت سید محمد هاشم شاه کرمانی الاصل دهلوی الموطن مشهور به شاه جهانگیر رسید و ارادت آن سید والامقام را گزید. از اماجد طریقهٔ سلسلهٔ نعمت اللهیّه محسوب و عارج معارج عالیه شد. وفاتش در سنهٔ ۹۸۸ در اگره هندوستان بود. این چند بیت از او نوشته شد: مولوی : دفتر اول
بخش ۸ - دریافتن آن ولی رنج را و عرض کردن رنج او را پیش پادشاه
بعد از آن برخاست و عزم شاه کرد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۳
یوسفستان گشت دنیا از نظر پوشیدنم عرفی شیرازی : غزلها
غزل شمارهٔ ۳۶۵
شراب یاس به جام و سبوی ما بگذار صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۴
خنده بر حال گرانباران دنیا می زنم اوحدی مراغه‌ای : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹۹
همه عالم پرست ازین منظور سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۷۸
اضطراب دلم از شوق تو دیدن دارد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۵
چند روزی از در میخانه سروا می زنم عنصری بلخی : قصاید
شمارهٔ ۱۹ - در مدح امیر نصر بن ناصر الدین سبکتگین
ای پری روی آدمی پیکر صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۶
مشت آبی بر رخ از اشک ندامت می زنم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۷
تیغ سیرابم دم از پاکی گوهر می زنم مشتاق اصفهانی : ماده تاریخ
شمارهٔ ۱۵ - فرار اشراف از اصفهان
ز تیغ خسرو صاحب قرآن سلطان داراشأن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۹۸
همتی یاران که جوشی از ته دل می زنم ادیب صابر : رباعیات
شمارهٔ ۲
ساقی چو به من دهد می گلگون را
