سلطان ولد : ولدنامه
بخش ۷۴ - رجوع کردن بدان قصه که ولد را چلبی حسام الدین قدسنا اللّه بسرالعزیز در خواب نموده بود
هست مردی در این جهان پنهان جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۸۳۸
دور از تو زبسکه بی دماغم میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۷
آنکو سرشت مهر تو اندر سرشت ما مولوی : دفتر اول
بخش ۸۶ - دیدن خواجه طوطیان هندوستان را در دشت و پیغام رسانیدن از آن طوطی
چون که تا اقصای هندستان رسید محتشم کاشانی : قطعات
شمارهٔ ۱۱۵
شاعر خیره در اقلیم سخن می‌باشد میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۶
چون ترک جنک جوی من از در در آیدا امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۶۱
سیاهی سَرْ، خطّ اَلِفِهْ ته زِلْفْ میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵
مده بغمزه اجازت دو چشم جادو را میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۴
خریدستی بهیچ ایخواجه ما را مشتاق اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵۴
مکن از حرف دشمن بیوفا ترک وفاداران میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳
ایکه کشتی ز انتظار مرا افسر کرمانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۶
ابر نیسان به چمن بار دگر باران ریخت میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲
یارب بدست ما که داد امشب گریبان ترا میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۱
خیل انده ز جای برد مرا حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۵۸۵
ز باد بویِ عرق چینِ یار می آید مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۶۸۱
امروز مرا سخت پریشان کردی ملا احمد نراقی : باب چهارم
وجوب عینی علم اخلاق
و اما علم اخلاق که علم آفات نفس و کمالات آن باشد پس واجب عینی است بر هر کسی به قدر حوصله و استعدادش، زیرا که هلاکت انسان در واگذاشتن نفس است، و رستگاری او در تذهیب آن «قد افلح من زکیها و قد خاب من دسیها» بلکه غرض کلی از بعثت نبی، آموختن این علم است همچنان که فرمودند «انما بعثت لأتمم مکارم الاخلاق» یعنی «من مبعوث شده ام که اخلاق حسنه را به إتمام رسانم» پس بر هر کسی لازم است که بعضی از اوقات خود را صرف شناختن غایت نفس و کمالات آن و طریقه معالجه بیماری آن نماید به وسیله رجوع به کتب اخلاق و حدیث یا استماع از ارباب این فن شریف و باید در طریق معالجه آن به آنچه از اخبار و آثار و طریق علماء و اخیار مستفاد می شود رفتار نماید و از بعضی بدعتها که طایفه ای از اهل بدع و أهواء، اختراع نموده اند احتراز نماید. میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۰
چه شده باز چه افتاده مرا ابوالفضل بیهقی : باقیماندهٔ مجلد پنجم
بخش ۱۶
دیگر روز در صفّه تاج که در میان باغ است، بر تخت نشست و بار داد بار دادنی سخت بشکوه و بسیار غلام ایستاده از کران صفّه تا دور جای و سیاه‌دار‌ان و مرتبه‌دار‌ان بی‌شمار تا در باغ، و بر صحرا بسیار سوار ایستاده. و اولیاء و حشم بیامدند به رسم خدمت و بنشستند و بایستادند. غازی سپاه سالار را فرمود تا بنشاندند و قضات و فقها و علما درآمدند و فصل‌ها گفتند در تهنیت و تعزیت، و امیر رضی اللّه عنه را بستودند. و آن اقبال که بر قاضی صاعد و بو محمد علوی و بوبکر اسحق محمشاد کرامی کرد، بر کس نکرد. پس روی به همگان کرد و گفت: «این شهری بس مبارک است، آنرا و مردم آنرا دوست دارم و آنچه شما کردید در هوای من به هیچ شهر خراسان نکردند و شغلی پیش داریم، چنانکه پیداست که سخت زود فصل خواهد شد به فضل ایزد، عزّ ذکره، و چون از آن فراغت افتاد نظرها کنیم اهل خراسان را، و این شهر به زیادت نظر مخصوص باشد. و اکنون می‌فرماییم به عاجل‌الحال تا رسم‌های حسنکی نو را باطل کنند و قاعدهٔ کارها به نشابور در مرافعات و جز آن همه به رسم قدیم بازبرند که آنچه حسنک و قوم او می‌کردند، به ما می‌رسید، بدان وقت که به هرات بودیم و آنرا ناپسند می‌بودیم، اما روی گفتار نبود. و آنچه کردند، خود رسد پاداش آن بدیشان. میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۹
صافی آبست ز آبگینه هویدا
بخش ۷۴ - رجوع کردن بدان قصه که ولد را چلبی حسام الدین قدسنا اللّه بسرالعزیز در خواب نموده بود
هست مردی در این جهان پنهان جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۸۳۸
دور از تو زبسکه بی دماغم میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۷
آنکو سرشت مهر تو اندر سرشت ما مولوی : دفتر اول
بخش ۸۶ - دیدن خواجه طوطیان هندوستان را در دشت و پیغام رسانیدن از آن طوطی
چون که تا اقصای هندستان رسید محتشم کاشانی : قطعات
شمارهٔ ۱۱۵
شاعر خیره در اقلیم سخن می‌باشد میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۶
چون ترک جنک جوی من از در در آیدا امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۶۱
سیاهی سَرْ، خطّ اَلِفِهْ ته زِلْفْ میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵
مده بغمزه اجازت دو چشم جادو را میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۴
خریدستی بهیچ ایخواجه ما را مشتاق اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵۴
مکن از حرف دشمن بیوفا ترک وفاداران میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳
ایکه کشتی ز انتظار مرا افسر کرمانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۶
ابر نیسان به چمن بار دگر باران ریخت میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲
یارب بدست ما که داد امشب گریبان ترا میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۱
خیل انده ز جای برد مرا حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۵۸۵
ز باد بویِ عرق چینِ یار می آید مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۶۸۱
امروز مرا سخت پریشان کردی ملا احمد نراقی : باب چهارم
وجوب عینی علم اخلاق
و اما علم اخلاق که علم آفات نفس و کمالات آن باشد پس واجب عینی است بر هر کسی به قدر حوصله و استعدادش، زیرا که هلاکت انسان در واگذاشتن نفس است، و رستگاری او در تذهیب آن «قد افلح من زکیها و قد خاب من دسیها» بلکه غرض کلی از بعثت نبی، آموختن این علم است همچنان که فرمودند «انما بعثت لأتمم مکارم الاخلاق» یعنی «من مبعوث شده ام که اخلاق حسنه را به إتمام رسانم» پس بر هر کسی لازم است که بعضی از اوقات خود را صرف شناختن غایت نفس و کمالات آن و طریقه معالجه بیماری آن نماید به وسیله رجوع به کتب اخلاق و حدیث یا استماع از ارباب این فن شریف و باید در طریق معالجه آن به آنچه از اخبار و آثار و طریق علماء و اخیار مستفاد می شود رفتار نماید و از بعضی بدعتها که طایفه ای از اهل بدع و أهواء، اختراع نموده اند احتراز نماید. میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۰
چه شده باز چه افتاده مرا ابوالفضل بیهقی : باقیماندهٔ مجلد پنجم
بخش ۱۶
دیگر روز در صفّه تاج که در میان باغ است، بر تخت نشست و بار داد بار دادنی سخت بشکوه و بسیار غلام ایستاده از کران صفّه تا دور جای و سیاه‌دار‌ان و مرتبه‌دار‌ان بی‌شمار تا در باغ، و بر صحرا بسیار سوار ایستاده. و اولیاء و حشم بیامدند به رسم خدمت و بنشستند و بایستادند. غازی سپاه سالار را فرمود تا بنشاندند و قضات و فقها و علما درآمدند و فصل‌ها گفتند در تهنیت و تعزیت، و امیر رضی اللّه عنه را بستودند. و آن اقبال که بر قاضی صاعد و بو محمد علوی و بوبکر اسحق محمشاد کرامی کرد، بر کس نکرد. پس روی به همگان کرد و گفت: «این شهری بس مبارک است، آنرا و مردم آنرا دوست دارم و آنچه شما کردید در هوای من به هیچ شهر خراسان نکردند و شغلی پیش داریم، چنانکه پیداست که سخت زود فصل خواهد شد به فضل ایزد، عزّ ذکره، و چون از آن فراغت افتاد نظرها کنیم اهل خراسان را، و این شهر به زیادت نظر مخصوص باشد. و اکنون می‌فرماییم به عاجل‌الحال تا رسم‌های حسنکی نو را باطل کنند و قاعدهٔ کارها به نشابور در مرافعات و جز آن همه به رسم قدیم بازبرند که آنچه حسنک و قوم او می‌کردند، به ما می‌رسید، بدان وقت که به هرات بودیم و آنرا ناپسند می‌بودیم، اما روی گفتار نبود. و آنچه کردند، خود رسد پاداش آن بدیشان. میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۹
صافی آبست ز آبگینه هویدا
