حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۲
نکونامی و بدنامی کدام است اوحدالدین کرمانی : الباب الخامس: فی حسن العمل و ما یتضمّنه من المعانی ممّا اطلق علیه اسم الحسن
شمارهٔ ۳۲
هر کاو به جمال سروری مشتاق است سنایی غزنوی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۷۶
دور عالم جز به آخر نامدست از بهر آنک نظیری نیشابوری : غزلیات
شمارهٔ ۲۹۲
شوریده است آب و گل قالبم هنوز مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۲۰
دام دگر نهادهام تا که مگر بگیرمش ملا مسیح پانی پتی : رام و سیتا
بخش ۵۴ - در بیان احوال سیتا
ز سوز رام تا طبعم سخن راند صابر همدانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۸
چه شد که کشور ما وادی خموشان است؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۶۹۸
ز نوبهار کجا گل شکفته می گردد؟ الهامی کرمانشاهی : خیابان دوم
بخش ۶۹ - مویه گری ام البنین بر فرزندان خویش وزبانحال آن مخدره
شنیدم ز دانا کز اینسان سرود مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۰۲۲
گفت مرا آن طبیب رو، ترشی خوردهیی محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۹
منم از مهر به غم خوردنت ای یار حریص اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱۹۳
درویشان را عار بود محتشمی یغمای جندقی : بخش اول
شمارهٔ ۱۰۳ - به میرزا محمدعلی خطر نگاشته
روزت خجسته باد و اختر بختت به فرهی پیوسته، گویا فرمان آبشخوردم باز امسال بران در گشته رخت بازگشت کشد و به دستور گذشته روزی چند سرگشته دارد. ندانم در کار تبت و توحید آن مایه کاربند فزایش و آرایش شده که نشان آبادی از بند کاوش و گرفت راه آزادی نماید، یا سردی ها که از بی دردی هاست مایه رنگ زردی خواهد شد. اگر «تخته جهود» را بدان هنجار که نوشتم انباشته و کاشته و جوی و بند گود و بلند افراشته نباشد، کاری که یهود با پیغمبر بی پدر کردند و سوکی که برادرهای یوسف بر آن پیر گم کرده پسر تراشیدند بر تو خواهد ریخت. جمالالدین عبدالرزاق : قصاید
شمارهٔ ۲۹ - در مدح ملک اعظم حسام الدین اسپهبد مازندران
گر کسی فیض جان همی بخشد سعدی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۷
ای کاش نکردمی نگاه از دیده واعظ قزوینی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۰۳
هستی ایام پر از نیستی در پیش نیست مهدی اخوان ثالث : آخر شاهنامه
قولی در ابوعطا
کرشمهٔ درآمد اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱۸۰
دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۲۴۱
هان، ای جمال دلبر، ای شاد وقت تو وحشی بافقی : قطعات
شمارهٔ ۳۲ - سر کل
نشستم دوش در کنجی که سازم
شمارهٔ ۱۵۲
نکونامی و بدنامی کدام است اوحدالدین کرمانی : الباب الخامس: فی حسن العمل و ما یتضمّنه من المعانی ممّا اطلق علیه اسم الحسن
شمارهٔ ۳۲
هر کاو به جمال سروری مشتاق است سنایی غزنوی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۷۶
دور عالم جز به آخر نامدست از بهر آنک نظیری نیشابوری : غزلیات
شمارهٔ ۲۹۲
شوریده است آب و گل قالبم هنوز مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۲۰
دام دگر نهادهام تا که مگر بگیرمش ملا مسیح پانی پتی : رام و سیتا
بخش ۵۴ - در بیان احوال سیتا
ز سوز رام تا طبعم سخن راند صابر همدانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۸
چه شد که کشور ما وادی خموشان است؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۶۹۸
ز نوبهار کجا گل شکفته می گردد؟ الهامی کرمانشاهی : خیابان دوم
بخش ۶۹ - مویه گری ام البنین بر فرزندان خویش وزبانحال آن مخدره
شنیدم ز دانا کز اینسان سرود مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۰۲۲
گفت مرا آن طبیب رو، ترشی خوردهیی محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۹
منم از مهر به غم خوردنت ای یار حریص اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱۹۳
درویشان را عار بود محتشمی یغمای جندقی : بخش اول
شمارهٔ ۱۰۳ - به میرزا محمدعلی خطر نگاشته
روزت خجسته باد و اختر بختت به فرهی پیوسته، گویا فرمان آبشخوردم باز امسال بران در گشته رخت بازگشت کشد و به دستور گذشته روزی چند سرگشته دارد. ندانم در کار تبت و توحید آن مایه کاربند فزایش و آرایش شده که نشان آبادی از بند کاوش و گرفت راه آزادی نماید، یا سردی ها که از بی دردی هاست مایه رنگ زردی خواهد شد. اگر «تخته جهود» را بدان هنجار که نوشتم انباشته و کاشته و جوی و بند گود و بلند افراشته نباشد، کاری که یهود با پیغمبر بی پدر کردند و سوکی که برادرهای یوسف بر آن پیر گم کرده پسر تراشیدند بر تو خواهد ریخت. جمالالدین عبدالرزاق : قصاید
شمارهٔ ۲۹ - در مدح ملک اعظم حسام الدین اسپهبد مازندران
گر کسی فیض جان همی بخشد سعدی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۷
ای کاش نکردمی نگاه از دیده واعظ قزوینی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۰۳
هستی ایام پر از نیستی در پیش نیست مهدی اخوان ثالث : آخر شاهنامه
قولی در ابوعطا
کرشمهٔ درآمد اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱۸۰
دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۲۴۱
هان، ای جمال دلبر، ای شاد وقت تو وحشی بافقی : قطعات
شمارهٔ ۳۲ - سر کل
نشستم دوش در کنجی که سازم
